gelezen in: kopstukken van de Franse Revolutie
11 literaire portretten door Alphonse de Lamartine
Vorige week kocht ik de Nederlandse vertaling van Histoire des Girondins (1847) van Alphonse de Lamartine (1790-1869). dat verscheen onder de titel Kopstukken van de Franse Revolutie bij Uitgeverij Boekwerk in Groningen, 1989. Het is een tweetalige uitgave met daarin elf portretten van Franse revolutionairen: Mirabeau, la Fayette, Vergniaud, Madame Roland, Rouget de Lisle, Théroigne de Méricourt, Marat, Le Bon, Danton, Saint Just en Robespierre. De schrijver heeft hen nooit ontmoet, want hij was pas vier jaar toen de meesten al dood (Mirabeau), vermoord (Marat), geëxecuteerd (Madame Roland, Danton, Saint Just, Robespierre, Le Bon) of krankzinnig waren geworden (de Méricourt). Alleen Rouget de Lisle en La Fayette haalden de negentiende eeuw en Lamartine zou hen als volwassen man ontmoet kunnen hebben.
Titelblad van Histoire des Girondins (1847)
En le perdant, la Montagne perdait son sommet. (Toen de Berg hem verloor, verloor ze haar top.)
Lamartine over Danton (1847)
Afgelopen maand citeerde ik op deze blog twee beschrijvingen van Georges Danton die ik las in de romans De Sans-culotten van Jo van Ammers-Küller en in 1793 van Victor Hugo. Ook Lamartine geeft een beschrijving van Danton waarvan hieronder een fragment:
C’était un de ces hommes qui semblent naître du bouillonnement des révolutions, et qui flottent sur le tumulte jusqu’à ce qu’il les engloutisse. Tout en lui était athlétique, rude et vulgaire comme les masses. Il devait leur plaire, parce qu’il leur ressemblait. Sou éloquence imitait l’explosion des foules. Sa voix sonore tenait du rugissement de l’émeute. Ses phrases, courtes et décisives, avaient la concision martiale du commandement. Sort geste irrésistible imprimait l’impulsion aux rassemblements. L’ambition était alors toute sa politique. Sans principes arrêtés, il n’aimait de la Démocratie que son trouble. Elle lui avait fait son élément.
uit: Histoire des Girondins – Danton
Lamartine verscheen op het Franse literaire toneel op een moment dat dit bijna volledig leeg was. De schrijvers die onder het Empire gesteund waren, konden niemand echt bekoren, Madame de Staël was overleden en Chateaubriand was nog vrij klassiek ingesteld en had geen grote revolutie teweeggebracht. Lamartine wordt algemeen aanzien als de vader van de Franse Romantiek. Hij zette de eerste stappen tot de volledige bloei van de Romantiek in Frankrijk, gebruik makend van verschillende invloeden die hij in zijn werken verwerkte. Zo combineerde hij de hernieuwde interesse voor het katholicisme van Louis de Bonald en Joseph de Maistre, de aanbidding van de natuur van Rousseau en Bernardin de Saint-Pierre, het sentimentalisme van Madame de Staël, de interesse voor de Middeleeuwen van Chateaubriand en Scott en de mal du siècle van Chateaubriand en Byron. Deze mengeling kwam als zeer vernieuwend over voor zijn tijdgenoten, zo nieuw zelfs dat wordt verteld dat een uitgever zijn eerste bundel Les Méditiations poétiques weigerde omdat deze niet in lijn was met de gevestigde waarden.
(Bron: nl.wikipedia.org)
Alphonse de Lamartine [ nl.wikipedia.org ]
