Bernlef: Er zijn twee concepten waarmee we ons door het leven slaan. Het ene is onze positie in de ruimte en het andere is onze positie in de tijd. Tijd en ruimte. Als die concepten worden aangetast, dan leef je in een eeuwig bedreigend heden. Elke handeling die je moet doen, is nieuw, onbekend. Dat is… ik bedoel… dit boek (Hersenschimmen) is maar een vage afspiegeling van hoe érg het is, hoe érg het moet zijn.
Wim Brands: Dit is overigens ook wel aardig wat je zegt over het heden. Er zijn snuiters die zeggen: Het lijkt me zo mooi als je alleen maar ten volle in het heden leeft.
Bernlef: Haha, God hoort ze brommen!
Wim Brands: Dat is de hél.
Bernlef: Nou en of… of dat de hel is. Dat kan ik je verzekeren!
 
Bernlef en Wim Brands in Boeken

De onvermijdelijke vraag aan de schrijver, die inmiddels in de zeventig is, luidt of hij zélf niet bang begint te worden voor het vertroebelen van zijn eigen geest. Bernlef: “Mijn geheugen voor dingen in de tijd is slechter geworden: wanneer iets precies is gebeurd, weet ik soms niet meer. Het gekke met herinneringen is dat je je totaal onbelangrijke dingen vaak het helderst herinnert. Zo zie ik zo voor me hoe mijn moeder in een bepaalde lichtval een brood staat te snijden. Maar vraag me niet naar mijn eerste verliefdheid. Mensen zeggen weleens: „Wacht maar tot je ouder wordt, dan komen al je jeugdherinneringen weer haarscherp terug. Maar ik ben nu 73, en ik zit nog te wachten.” (bron)