naar de roman Farewell my Love (1940) van Raymond Chandler
Raymond Chandler (1888-1959) werkte bij een petroleummaatschappij voordat hij full time detectiveverhalen ging schrijven. In 1933 verscheen zijn eerste korte verhaal in het legendarische pulpmagazine The Black Mask. In 1939 voegde Chandler een paar korte verhalen samen voor The Big Sleep, zijn eerste novel met privé detective Philip Marlowe. Het jaar daarop volgde Farewell my Love. Beide boeken zouden verfilmd worden. In 1944 werd Farewell my Love verfilmd met Dick Powell als Philip Marlowe en kort daarop volgde de verfilming van The Big Sleep. De laatste film zou Humphrey Bogart als de ultieme Marlowe introduceren. In The Maltese Falcon had Bogart al de rol van privé detective Sam Spade gespeeld. De verfilmingen maakten Chandler’s romanfiguur Philip Marlowe in één klap wereldberoemd.
The Big Sleep (1946) is nog altijd bekender dan Murder my Sweet (de verfilming van Farewell my Love ). Toch is Murder my Sweet erg belangrijk geweest voor de ontwikkeling van de film noir. The Maltese Falcon (1941) mag dan algemeen als de eerste echte noir beschouwd worden, pas in Murder my Sweet zijn alle elementen van de film noir bij elkaar gekomen. Vooral de dialogen zijn hier vlijmscherp. Chandler was er een meester in.
in the middle of a glass of beer.
His wife Jessie finished it for him.
Philip Marlowe
Raymond Chandler zou Dashiel Hammett, de schrijver van het zeer succesvolle The Maltese Falcon al snel evenaren. Niet alleen werden tussen 1944 en 1947 vier romans met Philip Marlowe verfilmd. Naast The Big Sleep en Farewell, My Lovely werden ook The Lady in the Lake en The High Window (onder de naam The Brasher Doubloon) verfilmd. Chandler schreef ook nog samen met Billy Wilder het script van Double Indemnity en solo (maar dronken) het script van The Blue Dahlia.
Hoewel Humphrey Bogart in The Big Sleep de ultieme Marlowe heeft neergezet, had Dick Powell in Murder my sweet al een heerlijke interpretatie gegeven. Powell was een bekende zanger die met Murder my sweet zijn sprong naar de film wilde maken. Zijn imago moest radicaal veranderen van een brave musicalzanger naar een cynische detective. Terwijl Bogart zijn rol als Marlowe strak, scherp en perfectionistisch vertolkt, brengt Powell er humor in. Soms gaat hij zelfs in de richting van het clowneske. Regisseur Edward Dmytryk stuurt vaak aan op over acting wat de film niet realistischer maakt, maar hij blijft daardoor wel in de sfeer van Chandler‘s boek.
Robert Montgomery en George Montgomery speelden in 1947 na Bogart ieder ook een keer Marlowe. De vertolking van George Montgomery in The Brasher Doubloon(1947) ken ik niet, maar The Lady in the Lake van Robert Montgomery wel. In deze film is de subjectieve camera op radicale wijze toegepast. We zien alles consequent vanuit het standpunt van Philip Marlowe. De camera zit als het ware in het hoofd van Marlowe en alleen als hij in de spiegel kijkt, zien we regisseur Robert Montgomery als Marlowe. Destijds werd The Lady in the Lake met zijn grensverleggende camera met veel tromgeroffel aangekondigd maar daarna werd er weinig meer van gehoord. Het bleef bij een eenmalig experiment. In de klassieke noirs zijn er dus eigenlijk drie Marlowe’s : Dick Powell, Humphrey Bogart en George Montgomery. Bogart vind ik de beste, Powell de leukste.
Murder my sweet [ movie2movie.nl ] | Murder my sweet [ imdb.com ]
