Iedereen kent het gevoel tijdens het luisteren naar oude platen in de Top 2000. Met de muziek maken we weer contact met de herinneringen en ons oude ik. De nostalgie schift het zure van het zoete zodat we ons meestal aangenaam kunnen uitstrekken in een bed van herinneringen. Het is ons eigen vertrouwde nest. Bovendien kunnen we het delen met generatiegenoten. Weet je het nog, toen we in december 1975 overrompeld werden door de Bohemian Rapsody? Het vuur van de twaalfjarige gloeit dan weer in mij op. Tegelijkertijd weet ik dat herinneringen hoogstpersoonlijk zijn. Sinds 5 december 1975 hadden we kleurentelevisie. Mijn ogen werden 37 jaar geleden in een nieuwe wereld ingewijd. En als Wiki de Viking in kleur voor mij al een geestverruimende ervaring was, dan was de Bohemian Rapsody psychedelica voor gevorderden.
Deze week is het precies 37 jaar geleden dat “de eeuwige nummer één” in de Top 40 binnenkwam.
Het individuele is niet alleen onuitspreekbaar maar ook eenzaam. Mijn herinneringen aan ‘mijn eerste keer Bohemian Rapsody‘ deel ik met niemand anders dan met mijzelf. Maar door de muziek wordt, zoals Nietzsche het in Die Geburt der Tragödie aus dem Geiste der Musik opmerkt, het principium individuationis opengebroken en worden we weer verenigd met de gemeenschappelijke oergrond. Daarom vind ik de twaalfjarige in mijzelf altijd weer terug. Door nostalgie worden we herenigd, verzamelen we onszelf op één punt: Is this the real life? Is this just fantasy? Caught in a landslide, No escape from reality.
Wat stond er deze week 37 jaar geleden in de Top 40?
Mississippi van Pussycat, Calypso van John Denver, Space Oddity van David Bowie, That’s The Way (I Like It) van KC and The Sunshine Band, Nights On Broadway van The Bee Gees, Fly, Robin, Fly van Silver Convention, Mamma Mia van ABBA, Bohemian Rhapsody van Queen, You Sexy Thing van Hot Chocolate, Girls, Girls, Girls van Sailor, Als De Dag Van Toen van Reinhard Mey en Dansez Maintenant van Dave.
