Eigenlijk hou ik helemaal niet van misdaadfilms maar voor film noir heb ik een groot zwak. De zwartwit-cinematografie, belichting en het tijdsbeeld zuigen me altijd weer een nieuwe noir binnen. In het public domain staan honderden films waarvan het copyright om verschillende redenen niet verlengd is en die dus legaal via het internet getoond mogen worden, zoals op het YouTube-kanalen Full Moon Matinee en Cult Cinema Classics. In juni kijk ik naar tien film noirs uit de periode 1945-1964.
Vandaag: The Third Secret van Charles Crichton.

Deze film valt buiten de klassieke periode van de film noir die in 1958 werd afgesloten. Maar in stilistisch opzicht is The Third Secret een echte film noir. Het is een psychologische thriller (nota bene een moord op een psychoanalyticus!) die speelt met thema’s uit de dieptepsychologie. Uitstekend materiaal dus om aan te pakken met het visuele vocabulaire van de film noir.

De film speelt zich af in Londen en draait om de mysterieuze dood van de beroemde psychiater Dr. Leo Whitset. Officieel wordt zijn dood als zelfmoord bestempeld, maar zijn 14-jarige dochter Catherine (Pamela Franklin) weigert dat te geloven. Ze vermoedt dat een van zijn patiënten verantwoordelijk is.

Catherine schakelt de hulp in van Alex Stedman (Stephen Boyd), een Amerikaanse journalist en patiënt van haar vader. Samen beginnen ze aan een zoektocht naar de waarheid. Stedman interviewt Whitsets andere patiënten, elk met hun eigen geheimen en neuroses. Langzaam wordt duidelijk dat er een complex web van leugens, schuld en psychologische manipulatie achter Whitsets dood schuilt.De titel verwijst naar een concept van Whitset: volgens hem heeft ieder mens drie geheimen — twee die hij met zichzelf kan delen en één (het derde geheim) dat hij niet eens tegenover zichzelf durft te erkennen. Het is dit derde, diepste geheim dat de sleutel tot het raadsel vormt.De speurtocht leidt naar een onthutsende ontknoping waarbij Stedman en Catherine een waarheid ontdekken die zowel schokkend als tragisch is.

Eigenlijk hou ik helemaal niet van misdaadfilms maar voor film noir heb ik een groot zwak. De zwartwit-cinematografie, belichting en het tijdsbeeld zuigen me altijd weer een nieuwe noir binnen. In het public domain staan honderden films waarvan het copyright om verschillende redenen niet verlengd is en die dus legaal via het internet getoond mogen worden, zoals op het YouTube-kanalen Full Moon Matinee en Cult Cinema Classics. In juni kijk ik naar tien film noirs uit de periode 1945-1964.
Vandaag: Guns, girls and gansters van Arnold Laven.

Af en toe vind ik het fijn om naar een B-film te kijken. Deze gangsterfilm drijft vooral op Mamy Van Doren die dan ook de volle lengte van het filmaffiche in beslag neemt. Voordat de seksuele revolutie in de jaren zestig doorzette, werd deze in de jaren vijftig al ingezet door een reeks vulgaire platinum blondes, waarbij de namen van Marilyn Monroe, Diana Dors, Jayne Mansfield en Mamy Van Doren mij als eersten te binnen schieten. De eerste bleek in haar status van seksgodin ook nog eens te kunnen acteren. De anderen konden dat niet maar voor B-films is dat ook geen probleem. Vulgair zijn en van het doek knallen is soms genoeg. We zien in een van de hoofdrollen ook nog Lee van Cleef, die lang voordat hij in The good, the bad and the ugly (1966) legendarisch werd al de rol van slechteriken op zich nam. Guns, girls and gansters is een film met eendimensionale karakters maar aangenaam vermaak rond een overval die uiteindelijk mislukt.

De film volgt Chris Townes (Grant Richards), een voormalig bankrover die net vrijkomt uit de gevangenis. Hij wil zijn criminele verleden achter zich laten, maar wordt al snel weer in het misdaadwereldje getrokken door zijn ex-geliefde Darlene (Mamie Van Doren), een manipulatieve en glamoureuze vrouw met duistere connecties. Chris raakt betrokken bij een gewelddadige overval op een juwelierszaak, samen met een groep gangsters die niet te vertrouwen zijn. De spanning binnen de groep loopt hoog op door wantrouwen, jaloezie en de dreiging van verraad. Ondertussen probeert Chris te navigeren tussen zijn gevoelens voor Darlene en zijn wens om een beter leven te leiden, maar het gevaar vanuit de criminele onderwereld en de interne conflicten dreigen hem te vernietigen.

Eigenlijk hou ik helemaal niet van misdaadfilms maar voor film noir heb ik een groot zwak. De zwartwit-cinematografie, belichting en het tijdsbeeld zuigen me altijd weer een nieuwe noir binnen. In het public domain staan honderden films waarvan het copyright om verschillende redenen niet verlengd is en die dus legaal via het internet getoond mogen worden, zoals op het YouTube-kanalen Full Moon Matinee en Cult Cinema Classics. In juni kijk ik naar tien film noirs uit de periode 1945-1964.
Vandaag: The Tattered Dress van Jack Arnold.

Omdat film noir eerder een bepaalde stijl is dan een genre, strekt deze zich uit over vele genres. In The Tattered Dress voegt de film noir zich naar een rechtbankdrama. De klassiekers 12 Angry Men (1957) en Anatomy of a Murder (1959) bewijzen dat een rechtbankdrama helemaal niet saai hoeft te zijn. Het toneel van deze film is een woestijnstadje in Nevada. Dat gegeven in combinatie met een corrupte sheriff, roept bij mij onmiddellijk Touch of Evil (1958) in de herinnering, een klassieke film noir die een jaar later werd uitgebracht door Albert Zugsmith, die ook de producer was van The Tattered Dress.

Dan Slater (Jeff Chandler) is een succesvolle en meedogenloze advocaat die bekendstaat om zijn bereidheid om alle middelen te gebruiken om zijn cliënten vrij te pleiten, ongeacht hun schuld. Hij wordt ingehuurd door een invloedrijke zakenman, maar raakt al snel verwikkeld in een ingewikkelde zaak wanneer een jonge vrouw, Peggy Maylin (Jeanne Crain), wordt beschuldigd van moord op een politieagent.

Slater onderzoekt de zaak en ontdekt dat er meer aan de hand is dan op het eerste gezicht lijkt. De situatie wordt gecompliceerd door corruptie binnen de politie en machtige belangen die proberen de waarheid te verbergen. Naarmate Slater dieper graaft, komt hij voor moeilijke keuzes te staan die zijn eigen integriteit op de proef stellen.