maandagavond gezien op Arte: Alphaville (1965) van Jean-Luc Godard
De vrouwelijke hoofdrol is perfect ingevuld door Godards echtgenote en muze Anna Karina. Als dochter van Von Braun, Natascha, heeft zij geleerd geen emoties meer te voelen, maar Lemmy weet toch tot haar door te dringen. Karina laat zien niet alleen over een klassieke schoonheid te bezitten, maar ook over acteertalent: haar transformatie wordt volkomen geloofwaardig en ontroerend gespeeld. Een andere belangrijke rol is voor Alpha 60, er zullen weinig mensen zijn bij wie de doordringende stem van deze supercomputer geen indruk heeft gemaakt, of je je er nu aan ergert of niet, deze stem vergeet je je leven lang niet meer. Hetzelfde kan eigenlijk van de film gezegd worden. Geen film om rustig achterover te leunen, voor een optimale beleving van „Alphaville„ moet je je eigen interne computer aan het werk zetten. Vreemd? Dat zeker, maar ook heel inventief en eigenzinnig.Bron: movie2movie.nl
l’ amour? qu’est-ce que c’est?
fragment uit Alphaville
fragment uit Alphaville
l’amoureuse
Elle est debout sur mes paupières
Et ses cheveux sont dans les miens,
Elle a la forme de mes mains,
Elle a la couleur de mes yeux,
Elle s’engloutit dans mon ombre
Comme une pierre sur le ciel.Elle a toujours les yeux ouverts
Et ne me laisse pas dormir.
Ses rêves en pleine lumière
Font s’évaporer les soleils
Me font rire, pleurer et rire,
Parler sans avoir rien à dire.Paul Eluard (uit: Capitale de la douleur, 1926 )
Eddie Constantine en Anna Karina
in Alphaville
in Alphaville
