Grote afwezige in De iconen van het NOS achtuurjournaal van Babs Assink is natuurlijk Fred Emmer. Je was in de jaren zeventig pas weer helemaal thuis van vakantie als je de televisie aanzette en je Fred Emmer weer begroeten kon. Hij ontbreekt dus in het boek, dat overigens genoeg ruimte overlaat voor nostalgie. De nu 103-jarige Frits Thors verleende wéll zijn medewerking. En dat belooft dus ver terugkijken in de geschiedenis van het NOS-journaal. De nieuwslezer met het witte haar zag er altijd al gepensioneerd uit.

Wanneer je de foto’s ziet van de oud nieuwslezers “in hun harnas” dan valt je onmiddellijk ook de vormgeving van het decor op. We zijn de laatste veertig jaar door een evolutie heengegaan van sober naar flashy. Neem nu de decors uit de jaren zeventig. “Edele eenvoud, stille grootsheid”, moeten de vormgevers van toen hebben gedacht. Op de achtergrond een strakke wand met een gat erin en op de voorgrond een moderne telefoon. Dus niet zo een met een draaischijf, maar een crèmekleurige hoorn met toetsen aan de binnenkant. Overigens, ik heb die telefoon nooit zien gebruiken. We kenden het nummer ook niet.

Ook de topografische kaarten blonken uit in eenvoud. Wat ik opvallend vind, is dat het NOS-journaal ons lange tijd bestookt heeft met de wereldkaart volgens Mercator. Dat is zo’n projectie waarbij een reusachtig Groenland de wereldkaart domineert en waarbij de Verenigde Staten een dwergstaat lijkt vergeleken bij de Sovjet-Unie. Bij de staatstelevisie in de DDR had dit beeld niet misstaan. Het is niet de enige overeenkomst met de DDR, als we de decors op de foto’s van Fred Emmer en Rien Huizing nog eens goed bekijken. Een heel verschil met het huidige 8 uur-journaal dat een nieuwsshow is geworden waarbij de presentator ten voeten uit zichtbaar is.

Nee, dan kies ik voor het pratende pak Jan Hofer van ARD Tagesschau. Staatstelevisie? Nee! Helder en droog? journaal zoals journaal moet zijn? Ja!