Ziet ge haar liggen daar boven op de berg, de kleine stad in haar grauwe wallen? Noem haar zoals ge wilt: Todi of Orvieto, Spello of Cortona. Zij is overal dezelfde, want overal houdt ze de Middeleeuwen vast binnen haar ringmuur. Daarom moet ge haar eigenlijk kennen, als ge van die oude tijden en het lief en leed begrijpen wilt. Rome, daar leert u weinig van, Milaan en Napels behoeft ge er niet voor te bezoeken, misschien zelfs Florence niet, die Renaissance-schrijn. Maar de kleine Umbrische stad op haar rots moet ge kennen.
 
Bron: Duecento (1951) van Hélène Nolthenius

Hebt ge wel op de namen gelet, die de stegen en trapjes hier dragen, op de “: Straat der Gelukkigen”, het “Paadje van het Arme Leven”, het “Trappetje van de Heilige Geest”? Door ieder boogje en steegje heen ziet gij steeds weer, over de wingerd van de stadsmuur, het wijde verschiet: de magere Umbrische bergen in een blauw zonnewaas. Ergens achter een kloostertje vallen de rotsen steil naar omlaag. Geleund over de bonkige borstwering ontdekt ge beneden langs de slingerweg een slenterende processie ossenwagens die van heinde en ver de vruchten der akkers aanrijden naar de markt van deze metropolis.
 
Bron: Duecento (1951) van Hélène Nolthenius