In Siberiëen Mongoliëis het „s winters te koud om de kerk te verwarmen. De missen worden dan ook in de schuur opgedragen, terwijl de metten van het breviergebed in de keuken plaats vinden. Tussen de gebeden door wordt er in de pap geroerd, eeuwenoude gezangen worden op plastic stoelen ten gehore gebracht. De monniken zitten op een rij naast de straalkachel. Een jonge non uit Irkutsk zingt vals. Stuk voor stuk taferelen die laten zien dat „geloven„ hier vanzelfsprekend is en hoe dan ook zijn vorm krijgt in het dagelijks leven. Lotte van den Berg laat in deze voorstelling mensen zien die hopen te geloven, die een poging doen vorm te geven aan iets wat ze eigenlijk niet begrijpen door een gebed te zeggen, een lied te zingen. Mensen die met onvoorwaardelijke overgave stuntelen.
 
Bron: toneelhuis.be

‘Ik zal het u proberen uit te leggen. Ik heb ontzettend lang gezocht. Ik ben overal geweest. Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat de zoeker zoekt, maar dat hij wordt gevonden. Daarom, dames en heren, om deze man, om Christus, daarom alleen heb ik dit stuk gezocht. En ik stap uit het vak. Voor mij is het voorbij. Ik zeg u allen goedendag.’
 
Met deze legendarische woorden hief Jozef van den Berg op 14 september 1989 in De Singel zijn eigen theaterwerk op. Genoeg gewacht, zo heette de voorstelling die hij zou opvoeren. In plaats daarvan ensceneerde hij zijn eigen geloofsbelijdenis. Onder begeleiding van een weifelend applaus ruilde hij definitief het voetlicht in om zich te wijden aan een verlichting van een hogere orde. Het zijn ook de woorden waarmee Lotte van den Bergs Winterverblijf opent.
 
Bron: Danielle de Regt in De Standaard