Twintig jaar geleden was ik via mijn (onvergetelijke!) yogalerares Stien Nowack in contact gekomen met Purnima Zweers die toen bezig was om swami Chidananda uit India naar Nederland te halen. Omdat ik een busje had, werd mijn hulp gevraagd bij de organisatie. De swami zou naar de jeugdherberg in Arnhem komen waar een kleine honderdtal volgelingen en belangstellenden met hem een weekend lang zou doorbrengen met spiritueel onderricht, meditatie, satsang en mantra’s zingen. In Amsterdam pikte ik een vrachtlading spullen op die we nodig hadden om de ruimte in te richten waar swami Chidananda ontvangen werd.

Ik schilderde een welkomstbord en verzorgde het kleine podium voor de geestelijk leraar. Een portret van Chidananda‘s persoonlijke leraar, swami Sivananda omkranst met een mala, hing in het midden. Aan weerszijden werden afbeeldingen opgehangen van zogenaamde “wereldleraren” waaronder Vivekananda, Sri Ramakrishna, Sai Baba en Paramhansa. Maar er hing ook een afbeelding van Jezus, aan de rechterhand van swami Chidananda.

Toen ik swami Chidananda op vrijdagavond 18 september 1992 voor de eerste maal zag, was ik erg onder de indruk. Ik volgde al een paar jaar een oosterse weg van zelfrealisatie maar een echte goeroe uit India had ik nog nooit ontmoet. Nu stond ik oog in oog met een verlicht mens en verlichting zag ik toen als mijn/onze eindbestemming. Ik was ontroerd door de blik van de swami, die goedheid en nederigheid uitstraalden. We wisten allemaal dat we iets heel kostbaars in ons midden hadden.

Swami Chidananda Saraswati, geboren als Sridhar Rao (1916-2008) was de voorzitter van de Divine Life Society in Rishikesh, India. Hij was een student van Swami Sivananda sinds 1943 en hij volgde hem op als voorzitter bij zijn dood in 1963, waar hij sinds 1948 al voorzitter van was. Hij werd geïnitieerd in de Sannyas orde door Sivananda op de dag van Guru Purnima, 10 juli 1949, waarbij hij zijn spirituele bijnaam Chidananda Saraswati ontving, dat de herbenoemde in het hoogste bewustzijn en gelukzaligheid betekent. (Bron: nl.wikipedia.org)

Swami Chidananda leerde ons over de zogenaamde bhakti yoga, de yoga van de toewijding tot het Allerhoogste. Verrassend genoeg was de swami ook toegewijd aan de westerse heilige Franciscus van Assissi. Het eenvoudige gebed van Fransiscus sloten we met de swami in ons hart: “Heer, maak mij tot een instrument van Uw vrede! Waar haat is, laat mij liefde brengen. Waar belediging is, laat mij vergeving brengen…” Voor mij was de oosterse weg altijd een weg geweest die zich van het westen en van het christendom afkeerde. Nu had ik een leraar uit India ontmoet, die ons naar de liefde en toewijding van het christendom liet kijken.

Als herinnering aan het weekend bewaar ik nog altijd een foto met iedereen erop en de swami in het midden. Apetrots was ik toen ik een vaas met bloemen kreeg met het verzoek deze achter swami Chidananda vast te houden.

God’s wegen zijn ondoorgrondelijk. Begin 1993 wilde ik voor enkele maanden naar Zuid-India waar ik bij een kunstenaar op zijn atelier kon werken. Maar het liep anders. Ik werd in Nederland verliefd en stelde mijn reis naar India uit. Op 21 maart 1993, precies een half jaar na mijn ontmoeting met swami Chidananda, had ik een ontmoeting met Jozef van den Berg. Uit zijn ogen straalde de zachtheid die ik ook bij swami Chidananda had gezien. Ik kon hem vertrouwen. Hij bracht mij nog dichter bij het Allerhoogste door mij te vertellen dat het om toewijding aan dé Allerhoogste gaat, dat het niet om iets gaat, bewustzijn of verlichting, maar om Iemand. Een van de “wereldleraren” van wie ik een afbeelding op het podium had geplakt, bleek deze Persoon te zijn. Swami Chidananda had mij een voorzet gegeven om tot dit inzicht te komen.

Er valt niets meer te spelen | een gesprek met Jozef van den Berg