Categorie archief: zomaar…

Ronde van Graubünden 2023

Van 21 tot 25 augustus een rondje Graubünden
over vier bergpassen gereden

Graubünden is het grootste kanton van Zwitserland. De kaart van Graubünden met zijn uitstulpingen lijkt enigszins op die van Zwitserland, alleen de paddenstoelen ontbreken. Net als bij de provincie Utrecht met zijn twee poten zou je er met enige fantasie een beest in kunnen zien. De uitstulpingen van de kaart van Graubünden zijn bergdalen. Drie steken er in de kaart van Italië. De uitstulping rechtsboven is het Unterengadin en haakt zich vast aan Tirol en Vorarlberg. Middenboven grenst Graubünden aan het ministaatje Liechtenstein. Het kanton wordt begrensd door drie landen: Italië, Oostenrijk en Liechtenstein.

Graubünden 2023
klik op de kaart voor een vergroting
Het gebied van Graubünden werd oorspronkelijk bewoond door de Raetiërs en werd in 15 v.Chr. door de Romeinen veroverd. De Septimerpas was in deze tijd een van de belangrijkste noord-zuidverbindingen. Het bisdom Chur werd het eerste bisdom ten noorden van de Alpen. Eerst was het gebied in het bezit van de Franken, daarna behoorde het tot 1648 tot het Heilig Roomse Rijk.
 
In de 13e eeuw werd het gebied geleidelijk vanuit het oosten bezet door de Walliser en van het noorden uit door de Germanen. Dit gebeurde vrij langzaam, zodat de Retoromaanse taal hier stand heeft kunnen houden. Ter bescherming van de verschillende gebieden werden bonden gevormd, in het zuidoosten en centrum de Gotteshausbund in 1367, in 1395 de grijze bond in het westen en in 1436 in het noorden de tiengerechtenbond. In 1497 werd de eerste aansluiting gezocht bij de toen acht kantons van het Zwitsers Eedgenootschap. Tussen de politieke krachten van Frankrijk en Oostenrijk verhield Graubünden zich vrij neutraal. In 1797 verloor Graubünden het grondgebied van de latere Italiaanse provincie Sondrio aan de Cisalpijnse Republiek. In 1798 werd Graubünden met de rest van Zwitserland samengevoegd in de Helvetische Republiek en werd daarna in 1803 een zelfstandig kanton. Per 1848 werd het een volwaardig lid in de nieuw gevormde Bondsstaat Zwitserland.
 
Bron: nl.wikipedia.org

voltooid verleden [ 2 ]

mijn oude middelbare school wordt na 51 jaar dienst gesloopt

Wanneer is het verleden definitief afgesloten en kun je spreken over voltooid verleden tijd? Bij de meeste van ons zal deze vraag pas naar boven komen tijdens een rouwproces, therapie of na pensionering. Ons leven is (of hoort) druk, druk, druk (te zijn) en tijd voor omkijken of reflectie is er nauwelijks. Maar soms worden we door het verleden even teruggeroepen. Bijvoorbeeld door een ontmoeting met een oude bekende of een plotselinge herinnering. Dit kan therapeutisch werken: even niet voortjakkeren op de (vaak digitale) weg naar morgen en contact maken met een oudere versie van onszelf.(‘Onder Windows draait nog altijd DOS hoor’, zei een vriend van mij laatst.)

Het koesteren van aangename herinneringen kan zelfs in een gelukzalige toestand brengen. “Die Erinnerung ist das einzige Paradies, aus dem wir nicht vertrieben werden können”, schreef Jean Paul (1763-1825). Mooie herinneringen bieden troost, vooral bij een verlies. En melancholici, zoals Jean Paul, hadden veel troost nodig want ze voelden zich verdreven uit het paradijs. Dat lag voor hen definitief achter ons maar in de herinnering kon je er toch naar terugkeren.

sloop van het CLV
De afbraak van het Christelijk Lyceum in Veenendaal (1968-2019)

Deze romantische melancholie en weemoed overviel mij al op tamelijk jonge leeftijd. Ik kende een redelijk onbekommerde jeugd en werd niet geplaagd door het verlies van dierbaren. Maar het verlies van mijn kinderjaren was het grote drama van mijn pubertijd die ik vooral beleefde op het Christelijk Lyceum in Veenendaal tussen 1975 en 1983. Toen al lag het paradijs achter mij en koesterde ik al herinneringen waaruit niemand mij verdrijven kon. Als je zo aan het paradijs van een gelukkige jeugd gehecht bent, ben je veroordeeld tot een chronische fantoompijn. Het nuchtere brevier van ‘Panta Rhei’, ‘Nothing Is Everlasting’ en ‘Adieu!’ lijkt dan geschreven door een wreed wezen. Degenen die zijn boodschap slikken als ‘gesneden koek’ op oppervlakkige lezers.

sloop van het CLV
De afbraak van het Christelijk Lyceum in Veenendaal (1968-2019)

Toen mijn oude basisschool, de CNS II in Veenendaal negen jaar geleden gesloopt werd keek ik ook al toe hoe onverschillige grijpers ‘mijn oude school’ kapot plukten. Slopers doen hun werk. Dat begrijp ik. Dat het beton onwillig is, begrijp ik ook. Wat ik niet begrijpen kan, is dat datgene dat definitief afgesloten is in de herinnering altijd weer terugkeert en terug moet keren. Maar wie zou de mens zijn zonder geheugen? En wat zou het geheugen zijn zonder herdenken? En herdenken zonder respect?

» Het CLV – een toekomstgerichte school met respect voor het verleden [ clvbouwt.nl ]

sloop van het CLV
Christelijk Lyceum Veenendaal
het complex (rood gemarkeerd) dat tussen de theorievleugel (voorgrond) en praktijkvleugel (achtergrond) lag, is afgelopen week na 51 jaar afgebroken.
kantine van het CLV
In december 2018 keerde ik na 35 jaar terug in ‘de kuip’ het sociale hart van het Christelijk Lyceum Veenendaal dat tussen de theorie- en praktijkvleugel lag ingeklemd. Het interieur was ingrijpend veranderd, maar het was nog wel de ‘ouwe plek’.
kantine van het CLV
Nogmaals het interieur van ‘de kuip’ (2018) die afgelopen week gesloopt werd.

voltooid verleden [ 1 ]