Het verhaal van Vincent van Gogh blijft zijn kracht houden. Dat komt omdat het alle elementen van een groot verhaal in zich draagt, een universeel en tragisch verhaal dat ons allemaal raakt. De film Loving Vincent voegt daar nu weer een nieuwe dimensie aan toe. Het unieke van deze film is natuurlijk in de eerste plaats dat deze helemaal geschilderd is. Loving Vincent werd trots aangekondigd als The world’s first fully painted movie. Meer dan honderd kunstenaars schilderden de beelden, 1500 per minuut en 91 minuten in totaal. Dat levert een unieke ervaring op waarbij je ondergedompeld wordt in een geschilderde wereld, de wereld van Van Gogh. Een verademing vergeleken bij alle gelikte 3D-films die er tegenwoordig gemaakt worden. Even stug en weerbarstig als de kunstenaar zelf.
Maar Loving Vincent heeft ook een goed scenario. Dat was ook wel een beetje te verwachten. Want bij zo’n ambitieus project, waaraan meer dan honderd schilders meewerken om het simpele idee (een geschilderde film over Vincent Van Gogh) uit te voeren, moet het verhaal natuurlijk ook kwaliteiten hebben. Alleen dan krijg je een goede film. Het scenario van Loving Vincent is even eenvoudig als effectief. Het verhaal begint in Arles met Armand Roulin, de zoon van postbode Roulin . Doordat Van Gogh ze in 1888 geschilderd heeft, zijn ze beide iconische figuren geworden. De frontale postbode met zijn gevorkte baard en de jongeman met het hoedje en kanariegele jasje kent de hele wereld. Vóór Mickey Mouse en Donald Duck waren ze al wereldberoemd en nu verschijnen ze dus in een (geschilderde) animatiefilm.
Armand Roulin reist na Vincents dood af naar Auvers om erachter te komen hoe en waarom Vincent aan zijn einde gekomen is. Hij spreekt een aantal mensen die allemaal hun eigen verhaal hebben. In flashbacks komen we te weten wat voor een man Vincent was en hoe zijn laatste weken in Auvers waren. Roulin heeft gesprekken met Père Tanguy, het meisje van het pension waar Van Gogh verbleef, de kamerdame van dr. Cachet, de bootverhuurder, een oude man op een ladder, een arts, de dochter van dr. Cachet en tenslotte met dr. Cachet zelf.
Het verhaal is via gesprekken met ooggetuigen in combinatie met flash backs goed opgebouwd. Het is een prachtige verteltechniek die in de jaren veertig veel werd toegepast, bijv. in Citizen Kane (1941) en The Killers (1946). De ooggetuigenverslagen leiden ons langs de rafelrand van feiten en verdichtsel. Heeft Van Gogh zichzelf van het leven beroofd of werd hij door iemand anders in zijn buik geschoten? Wat gebeurde er in de dagen vóór zijn dood? Hoe was zijn relatie met dr. Cachet en zijn jonge dochter? Keerden zijn depressies in Auvers terug? Leven, werk en dood van de geniale outsider die in zijn eentje een nieuwe standaard zette, blijven fascineren.
In een brief aan aan Gabriele Piccolomini schreef Leonardo da Vinci de beroemde zin: “Noi tutti siamo esiliati viventi entro le cornice di una strano quadro. Chi sa questo vive da grande, gli altri sono insetti.” (Wij zijn alle ballingen, levend binnen de lijsten van een vreemd schilderij. Wie dit weet, leeft groot. De overige zijn insecten.) Godfried Bomans gebruikte deze als motto van Erik of het klein insectenboek en fantaseerde volgens het inzicht van Da Vinci een hele wereld binnen de lijst van het schilderij van de Wollewei. 
Jeugdsentiment leert mij dat uitgemolken onderwerpen als twee boeven die door twee politieagenten achterna gezeten worden of een taartengevecht mij ooit in vuur en vlam konden zetten. Pippi Langkous is een compilatie van situaties die na ons tiende levensjaar sleets geworden zijn, maar superleuk zijn als je acht of negen bent. In 1972 was ik negen jaar oud. Van de films uit 1969 en 1970 was een 21-delige televisieserie gemaakt die in het voorjaar van 1972 op de Nederlandse televisie werd uitgezonden. Naar elke aflevering keek ik een week lang uit. De vale kleuren uit 1969 heb ik nooit gezien, want wij zagen Pippi thuis in hetzelfde zwart-wit als de lachfilmpjes uit Comedy Capers. 
Ander jeugdsentiment kwam ik daarna tegen op de Vlaamse zender Een. The Aristocats heb ik nooit gezien, maar door de Aristocats-plaatjes die ik in 1972 verzamelde, had ik kennis gemaakt met de katten uit deze Disneyfilm. Ik vond de plaatjes heel mooi, vooral de achtergronden in aquarelverf. Het is nog een klassieke tekenfilm gemaakt in de geest van de jaren zestig. De film werd in 1970 uitgebracht en het was de laatste tekenfilm waar Walt Disney vlak voor zijn dood in 1966 nog zijn goedkeuring aan gaf. De sfeer, maar natuurlijk ook het thema, doet sterk denken aan 
Regelmatig schrijven hedendaagse componisten filmmuziek bij zwijgende films uit de pionierstijd. Zo zag ik begin dit jaar bij de Frans-Duitse zender ARTE 
