Vandaag is het 110 jaar geleden dat in Boedapest een van de grootste filmcomponisten van de 20e eeuw geboren werd. Miklós Rózsa schreef tussen 1937 en 1994 scores voor bijna honderd films, eerst in Europa, daarna in de Verenigde Staten. Jungle Book (1942) was de eerste Amerikaanse film waarvoor hij de muziek schreef. Hij werd de huiscomponist voor MGM. In 1946 won hij zijn eerste oscar voor de score van Spellbound en vier jaar later zijn tweede voor A double Life. Zijn derde oscar kreeg hij voor de soundtrack bij Ben Hur (1959). Mijn favoriete scores: Double Indemnity (een oscar nominatie in 1945) en vooral El Cid (een oscar nominatie in 1962). Het gevoelige love theme (the falcon and the dove) uit El Cid contrasteert met het doorgaans bombastische werk van Rózsa.

Rózsa schreef tussen 1951 en 1961 epische filmmuziek voor spektakelfilms als Quo Vadis (1951), Ivanhoe (1952), Julius Caesar (1953), Ben Hur (1959), King of Kings (1961) en El Cid (1961). Het monumentale karakter van de laatste drie films werd gevisualiseerd in monumentale typografie.

Miklós Rózsa (1907-1995)
Hij kreeg op 5-jarige leeftijd viool- en altvioollessen van zijn oom Lajos Berkovits in zijn geboortestad. Berkovits was lid van het orkest van de Koninklijke Hongaarse opera. Van zijn moeder, die een collega van Béla Bartók aan het conservatorium in Boedapest geweest was, leerde hij pianospelen. Op het gymnasium werd hij voorzitter van het “Ferenc Liszt-gezelschap” en zette zich voor de uitvoering van eigentijdse Hongaarse muziek in. De familie had een eigen huis in Nagylóc, noordelijk van Boedapest. Daar kwam hij met muziek van de plattelandsbevolking (boeren en zigeuners) in contact. Aldaar musiceerde hij met muzikanten en verzamelde melodieën. Op 7-jarige leeftijd schreef hij zijn eerste kleine stukken. Van 1925 tot 1929 bezocht hij de Felix Mendelssohnschool voor muziek en theater te Leipzig en studeerde compositie bij Hermann Grabner, alsook aan de Universiteit Leipzig musicologie bij Theodor Kroyer. In 1929 gingen zijn Noord-Hongaarse Boerenliederen en -dansen, voor viool en orkest, op.5a in première.
 
Bron: nl.wikipedia.org

The Miklós Rózsa Treasury (1949–1968) [ filmscoremonthly.com ]

De afgelopen dagen luister ik weer heel veel naar John Coltrane. Op 17 juli is het precies 50 jaar geleden dat hij op 40-jarige leeftijd overleed. Net als bij Bach zijn liefhebbers van John Coltrane geen gewone liefhebbers, maar eerder gelovigen. Zijn muziek heeft een sterk religieuze inslag. In San Francisco is sinds de jaren zeventig de St. John Will-I-Am Coltrane African Orthodox Church gevestigd.

coltranechurch.org | johncoltrane.com

Volgens velen is 1966 het belangrijkste jaar uit de geschiedenis van de popmuziek. Waarschijnlijk komt dat omdat The Beach Boys hun meesterwerk Pet Sounds en The Beatles hun grensverleggende album Revolver in dat jaar uitbrachten. Maar de stille kracht op de achtergrond was de LSD. Meer nog dan 1967 was 1966 hét psychedelische jaar.

In de film The Limey (1999) vraagt een meisje van twintig aan Peter Fonda, die het dus allemaal heeft meegemaakt (The Trip, Easy Rider), hoe de hippietijd nu eigenlijk was. Zijn antwoord:

In deze special live een aantal van deze klassiekers. Jett Rebel zingt “Eleonor Rigby” van The Beatles, Spike komt met “Under my thumb” van The Rolling Stones, Bertolf doet “Sunny afternoon” van The Kinks en Michelle David “River deep, mountain high” van Ike & Tina Turner. Douwe Bob zingt “Strangers in the Night”, de nummer 1 hit van Frank Sinatra en Diwa Meijman speelt “These boots are made for walking”, de grote hit van Frank’s dochter, Nancy Sinatra.
 
Bron: dewerelddraaitdoor.vara.nl

Ephemera 1966