vertrouwen in ‘eigen’ kunnen
Een tekening of plan geeft houvast, maar werkt voor mij als schilder vaak verstikkend. Ik heb dan de neiging om de tekening met verf in te kleuren en dat is voor mij geen schilderen. Ik geloof dat ik een a la prima schilder ben, dat ik de voorstelling rechtstreeks wil schilderen, alles in één keer. Je hebt dan een groot vertrouwen nodig omdat je niet kunt steunen op een tekening of onderschildering. Het enige dat ik dan heb, is vertrouwen: het vertrouwen dat ik het kan. Als je daar aan gaat twijfelen kun je niet meer schilderen.
de pijnlijke bevalling
Wanneer ik bepaalde dingen geleerd heb, kneepjes in de vingers heb, wil ik weer verder. Ik wil niet steeds dezelfde kunstjes herhalen, ook al ontkom ik daar niet altijd aan. Ik wil verder doordringen in het zichtbare, verder doordringen in de verf. Daarom heb ik naast een zekere voldoening bijna altijd een gevoel van pijn als iets helemaal af is. Het is een soort begrafenis van het creatieve proces. Het leven wil (her)scheppen en keert zich af van de stolsels van dat proces.
vernieuwing
Ik ben huiverig voor routine. Hoewel het een bijzonder prettige zekerheid biedt en continuïteit garandeert kan het voor de creativiteit de doodsteek zijn. Het oog wil verder doordringen, wil voorbij het aangeleerde, voorbij het bekende. De geest zoekt steeds het nieuwe en verlangt er naar om zélf steeds nieuw te worden.
