Woensdagavond begon ik aan het tweede deel (The End of an Era) van het laatste seizoen van Mad Men. Er zijn 9 maanden verstreken sinds episode 85 (Waterloo), de laatste episode van het Zevende Seizoen Part One. Het is even slikken, want de jaren zestig zijn nu echt voorbij. Het is april 1970. Roger en Ted hebben een modieuze moustache. Paul McCartney heeft The Beatles op 10 april verlaten en The Beatles zijn feitelijk uit elkaar. Maar daar hoor je niets over in Mad Men. En ook al niets over de mislukte missie van de Apollo 13 (11-17 april 1970). Wél zien we een fragment van de speech die president Nixon op 30 april 1970 hield. Daarin kondigt hij aan dat Amerika troepen in Vietnam naar Cambodja stuurt.

Het allerlaatste seizoen van Mad Men heet heel toepasselijk The End of an Era. 1970 is namelijk niet alleen het jaar waarin Mad Men eindigt, maar de jaren zeventig markeren ook het einde van de American Dream. In de jaren veertig en vijftig had Amerika zich kunnen verkopen als het land van de onbegrensde mogelijkheden. Het was the golden age of advertisement. In de jaren zestig begonnen er barstjes te komen in het imago van Amerika. Maar the sixties waren zo kleurrijk en optimistisch dat het nauwelijks opviel. Bovendien won Amerika aan het einde van de jaren zestig de space race van de Sovjet Unie. De eerste mens op de maan was een Amerikaan en dit bracht de Amerikanen weer tot euforie.

Met de mislukte Apollo 13 missie en de interventie in Cambodja in april 1970 nam het onbehagen weer toe. De genadeklap voor de Verenigde Staten kwam met het Watergateschandaal (1972) en het debacle van de Vietnamoorlog. De reclamejongens moesten daarop inspelen, want zo optimistisch als in de jaren veertig en vijftig zou het nooit meer worden. The 70s Were Unkind to Real-Life Mad Men kopt theatlantic.com. Op deze website staat een hele reeks aardige stukjes over adverteren in de jaren zeventig.

Episode 86: Severance [ amc.com ]