In Die dämonische Leinwand (1952), een standaardwerk over de expressionistische Duitse film in de Weimar Republiek, nemen Das Kabinet dr. Caligari (1920) van Robert Wiene en Nosferatu, eine Symphonie des Grauens (1922) van Friedrich Wilhelm Murnau een centrale plaats in. Maar een beeld uit de relatief onbekende film Schatten – Eine nächtliche Halluzination (1923) van Arthur Robison staat op de omslag van de Duitse uitgave van Die dämonische Leinwand.
Expressionistische filmmakers waren zich sterk bewust van de psychologische betekenis van het medium film. Bestond hun werk in wezen niet uit het scheppen van collectieve hallucinaties door een spel van licht en schaduw? Robison gaat net als Wiene en Murnau naar binnen en confronteert ons met het clair-obscur van de ziel, onze verlangens en angsten.
de score is van Kevin Mac Leod
