Roadmovies zonder sex, drugs en rock ‘n roll zijn dun gezaaid, maar Into the Wild kan helemaal zonder. Of beter gezegd, hoofdpersoon Christopher McCandless kan helemaal zonder en blijft tijdens zijn trip van bijna twee jaar door de VS en Alaska als een monnik die zich volledig aan de authenticiteit van de natuur heeft toegewijd. ‘Terug naar de natuur’ is een Amerikaanse traditie die loopt van Rousseau, via Thoreau, Emerson en Whitman naar de hippies. En je kunt die lijn in de eenentwintigste eeuw misschien wel doortrekken naar de anti- en anders-globalisten. Drijvende kracht achter deze beweging is de aantrekkingskracht van de geïdealiseerde natuur. Daar staat tegenover de afstotelijkheid van de materialistische maatschappij. De natuur als grote vriend en de cultuur als grote vijand.
Christopher McCandless heeft een gevoelige ziel, die radicaal tegen het hebben en vóór het zijn kiest. Symbolisch in de film is de scene dat zijn auto het niet meer doet. Hij besluit daarop maar gelijk zijn dollarbiljetten te verbranden en beschouwt dat als zijn geestelijke geboorte: nu is hij ‘alleen nog maar’ en laat zich bijna als een blad in de wind door Amerika waaien. Maar wéll westwaarts, want the west is the best. Regisseur Sean Penn maakt met into the wild bewust knipogen naar Easy Rider (1969) en Woodstock (1970) en laat zien dat de hippie even tijdloos is als op blote voeten rond het kampvuur lopen of naakt zwemmen in zee.
wanneer het gedeeld wordt
Into the Wild is een aantrekkelijke film om thuis op de bank te kijken. Door de trip van Christopher McCandless kan ik mij weer eens de jonge straathond voelen. Ik reisde al voor mijn twintigste heel Zuid-Europa af van Marokko tot aan Turkije en trok op mijn 23e voor drie maanden met twee kameraden naar Peru. Ik hoopte mij daar in de onbedorven natuur van de Andes en het Amazonewoud beter thuis te voelen dan in de yuppieworld. In de rugzak reisde Het Trieste der Tropen van Claude Levy-Strauss met ons mee en al reizend en lezend, verloor ik mijn onschuld: de zuivere natuurlijke staat van het Paradijs waarover Rousseau zo lyrisch kon schrijven, bestond helemaal niet. In de natuur of in afzondering van de Westerse wereld hoefde ik deze niet meer te zoeken. Met deze gezonde desillusie kon en kan ik voortaan mijn nuchterheid bewaren. Ook Christopher McCandless wordt tenslotte nuchter. Doodeenzaam in de natuur, die tenslotte zijn vijand is geworden, krabbelt hij op: “Happiness only real when shared”
Bron: Barbara Van Ransbeeck [ digg.be ]
intothewild.com | Walden or Life in the Woods by Henry David Thoreau