De Japanse prentkunst heeft al vanaf de tweede helft van de negentiende eeuw grote invloed op de Westerse beeldende kunst. Sinds de Renaissance werden de decoratieve kunsten in het Westen beheerst door horror vacui met de climax in de Victoriaanse tijd. Doordat elke lege plek met ornamenten werd gevuld, begon men te snakken naar lucht en lege ruimte. De impressionisten en post-impressionisten als Gauguin en Van Gogh waren al bijzonder gecharmeerd van de Japanse prentkunst en lieten zich er door beïnvloeden. Ze voelden zich aangesproken door de grote kleurvlakken en afgewogen composties. Sindsdien werd het “less is more” principe dat bij de Japanner altijd sterk ontwikkeld is geweest, steeds meer een van de stuwende krachten achter het modernisme. De vormgeving in het Westen begon zich uit te kleden.
Afgelopen week ontdekte ik het werk van Tadahiro Uesugi een Japanse illustrator met een grote poëtische verbeelding. Zijn voorstellingen zijn zowel uit het dagelijks leven gegrepen als een verstilde en gestyleerde werkelijkheid waarin kleurvlakken, textuur en het ritme van de lijnen een dichterlijke taal spreken. Het zou van oppervlakkigheid getuigen om zijn stijl in het vakje retro op te bergen, tenzij je het tijdloze kunt zien in deze abstraherende ‘mid century retro’.
Bron: drawn.ca
