te beseffen wát we in de twintigste eeuw overboord gezet hebben
Terugblikkend op de schilderkunst van de twintigste eeuw, lijkt het alsof honderd jaar geleden met een waaier van ‘ismen’ voorgoed een einde is gekomen aan de traditionele ambachtelijke schilderkunst en daarmee ook aan het klassieke onderwijs dat zich richt op de basis: de techniek. Toch is de traditionele academische schilderkunst nooit weggeweest en heeft ze decennialang tijdens het modernisme ondergronds doorgewerkt. Na 1990 is de schilderkunst die verder gaat in het spoor van de Oude Meesters weer duidelijk bovengronds zichtbaar. In de eenentwintigste eeuw lijken we bevrijd van vernieuwingsdrang. In de post-moderne tijd is traditionele realistische schilderkunst geen anachronisme meer. Alles bestaat immers naast elkaar.
Vorige keer besloot ik met de Amerikaanse schilder Richard Lack (1928) die een belangrijke schakel vormt in de traditie van het classicistisch realisme naar de eenentwintigste eeuw. Toen hij in 1948 als jonge student van Minneapolis naar New York verhuisde om te gaan studeren aan de Art Students League of New York, kwam hij er al gauw achter dat moderne kunst niet zijn ding was. Teleurgesteld in het onderwijs besloot hij terug te gaan naar Minneapolis om scheikunde te gaan studeren. Voordat hij New York vertrok ging hij nog een keer met zijn schildersezel het Metropolitan Museum in om Velasquez te kopieëren. Dat bezoek zou een ommekeer in zijn leven betekenen, want daar ontmoette hij voor het eerst Robert Hale Ives Gammell. Deze 35-jaar oudere meesterschilder zag wat in de kopie van de jonge student. Hij nodigde Lack uit om bij hem aan de Fenway Studios in Boston te komen studeren en alzo geschiedde. Lack vertrok op de laatste dag van 1949 naar Boston en zou tot 1956 bij Robert Hale Ives Gammell in de leer blijven. Het waren de hoogtijdagen van het abstract expressionisme en Gammell en Lack gingen pal tegen de stroom in en werden voor extentriekelingen gehouden. Op de website van artrenewal.org is een mooi verslag te lezen over hoe het er in die dagen aan toe ging aan de Fenway Studios in Boston.
Bron: Gammell and his students
In de films van D.W. Griffith konden dit soort taferelen nog net maar na 1920 waren zulke voorstellingen eerder lachwekkend dan dat ze nog serieus genomen werden. Figuren op dergelijke schilderijen lijken op acteurs uit B-films op z’n Bijbels gekleed. Maar het is wel geschilderd met groot vakmanschap.
Richard Lack is the author of many articles on art including the influencial booklet entitled On the Training of Painters: With Notes on the Atelier Program. He edited the book Realism in Revolution: The Art of the Boston School. Richard is co-founder of the Classical Realism Quarterly, the forerunner of the Classical Realism Journal. He is also co-founder of The American Society of Classical Realism and, along with Stephen Gjertson and Donald Koestner, a founding member of its Guild of Artists. Articles written about him and his work are numerous and include “Richard Lack’s System of Training Painters,“ American Artist, Summer 1971, and “Is it Radical to Paint like Rembrandt?“ Twin Cities, July 1983. Richard is listed in Who’s Who in American Art, Who’s Who in International Art and Antiques and International Biographies. Lack is an emeritus member of The American Society of Classical Realism Guild of Artists.Bron: classicalrealism.com
Richard Lack
Toen Richard Lack zijn leertijd bij Robert Hale Ives Gammell voltooid had, keerde hij terug naar Minneapolis waar hij in 1969 tenslotte zelf ook een atelier begon om de traditie weer door te geven aan de jongere generaties. Twee van zijn allereerste leerlingen waren Charles Cecil (1945) en Daniel Graves (1949) . Zoals Lack met zijn atelier een belangrijke schakel was naar de generatie na hem, zo zijn Cecil en Graves dat weer voor de huidige generatie schilders. Na hun studietijd bij Lack aan het begin van de jaren zeventig trokken ze naar Florence waar ze in 1982 de Cecil Graves Studio oprichtten. Hun samenwerking duurde tot 1991. Toen begon Daniel Graves met zijn eigen prestigieuze Florence Academy of Art. Charles Cecil ging alleen verder met de Charles Cecil Studios. Hieronder een overzichtje van academies voor teken- en schilderonderwijs in de traditie van de Académie die sinds 1990 weer bestaansrecht hebben.
academies voor realistische schilderkunst (1976 – 2006)
Lyme Academy College of Fine Arts, Old Lyme, Connecticut (1976)
Charles Cecil Studios, Florence (1983)
Gage Academy of Art [formerly Seattle Academy of Fine Art], Seattle (1989)
Florence Academy of Art [more], Italy (1991)
School of Representational Art, Chicago (1991)
Angel Academy of Art, Florence (1997)
Academy of Realist Art [formerly Angel Studios], Toronto (1997)
Bridgeview School of Fine Art, New York (2001)
Mims Studios, Southern Pines, North Carolina (2001)
Studio Escalier, Argenton-Chateau, France (2001)
Harlem Studio of Art, New York (2002)
Los Angeles Academy of Figurative Art (2002)
Studio Incamminati, Philadelphia (2002)
Gottlieb Studios & Atelier, Echo Park, California (2005)
Grand Central Academy of Art, New York (2006)
Why won’t the art world embrace the state’s Classical Realist artists?
volgende keer: Charles Cecil en Daniel Graves.
