De Amerikaanse miniserie The 60′s is zo’n sentimentele Amerikaanse televisiefilm waarbij een adagio aanzwelt zodra er iemand moet huilen. Toch slaagt de film er ook in de jaren zestig in de Verenigde Staten te laten herleven. Alle grote gebeurtenissen uit die tijd, van de moord op Kennedy in 1963 tot aan de eerste maanlanding in 1969 die als historische beelden in de film zijn ingelast, staan al ons hele leven bijgezet in het mausoleum van de geschiedenis en zijn in zekere zin morsdood. Maar deze familiekroniek wekt de dode feiten weer tot leven. Dat is de kracht ook van een familiekroniek: je kijkt door de verschillende perspectieven van de familieleden naar het historische decor dat daardoor weer tot leven komt.
Uiteraard speelt de muziek in the 60′s een voorname rol. Want als er een decennium is geweest waarin het geluid nog bepalender is geweest dan het beeld, dan zijn het de zestiger jaren. Dat geluid was vooral de stem van het protest. Dat kwam van verschillende kanten. In de eerste plaats waren het natuurlijk de jongeren. Maar in de Verenigde Staten was er ook het protest van de zwarte Amerikanen. Waar de stem van jongeren vertolkt werd door Bob Dylan, deed James Brown hetzelfde voor de black people. Bij een van de mooiste scenes uit de film klinkt Say it loud, I’m black and proud van James Brown terwijl het hart van de film een impressie is bij Love minus zero van Bob Dylan. Bij de scene waarin iedereen op televisie getuige is van de moord op Robert Kennedy in 1968 klinkt heel toepasselijk For what’s worth van Buffalo Springfield. Nog meer dan in de beelden, is de geest van de jaren zestig in het geluid gekropen.
What it is ain’t exactly clear
There’s a man
with a gun over there
Telling me I got to beware
Buffalo Springfield
