Ik schreef ‘Papa’, een liefdeslied voor mijn vader, toen bij hem kanker werd geconstateerd. Natuurlijk, ik heb mijn vader niet altijd zo’n fantastische man gevonden, maar ik heb leren zien wat hij bedoelde. Ik heb me niet goedkoop af willen zetten, ik heb iets willen toevoegen aan wat hij mij heeft meegegeven. Dat heeft hem, uiteindelijk, ook milder gemaakt. Inmiddels zijn er twintig jaren voorbijgegaan. Mijn vader heeft de ziekte overleefd. We zien elkaar vaak en ik vraag hem het hemd van het lijf over vroeger. Ons ‘boek’ is al af; het is een prachtig verhaal geworden. In iedere nieuwe tournee laat ik Veenendaal opnemen -daar woont hij nog steeds- en dan zing ik, speciaal voor hem. Er is, zeker sinds de dood van mijn moeder in 1998, veel in hem veranderd. Ook zij bleek kanker te hebben, maar in haar geval was er niets meer aan te doen. Dat kankerproces… ach jongen, je wordt geestelijk en lichamelijk afgepeld. Daar ga je tegen in, of je laat je gaan -zoals mijn moeder heeft gedaan. Ik zie nog hoe mijn vader erbij zat, heel Gereformeerd: ‘We zijn blij met elke dag die God ons nog geeft’. ‘Nee’, zeiden wij, ‘niet van die vrome teksten pa, je moet haar vastpakken. Hou haar vast!’ Hier moest zijn geloof van vlees en bloed worden. Nu moest de Bijbel gaan léven. Hij heeft dat ingezien en het heeft een ongelooflijke uitwerking gehad. Je kunt hem zijn geloof niet afnemen, maar hij staat, op zijn 83ste, helemaal open voor wat er om hem heen gebeurt.