Afgelopen week was voor mij de week van Kuifje, Rudolph Valentino en Indiana Jones. En dat was niet alleen omdat ze deze week alledrie op televisie te zien waren. Ik heb tussen deze drie een verband gelegd dat niet meer uit mijn hoofd gaat. Kuifje begon aan zijn avonturen drie jaar nadat Rudolph Valentino zijn laatste adem had uitgeblazen en Indiana Jones nam het stokje van Kuifje over in 1981, vijf jaar nadat het laatste avontuur van Kuifje verschenen was en twee jaar voor de dood van Hergé. Valentino, de avonturier van de jaren twintig. Kuifje de bekendste stripheld van 1930 tot 1980. En Indiana Jones, de retro avonturier uit de dertiger jaren, die van 1981 tot 2008 vier maal door Harisson Ford in een speelfilm te zien was en talloze malen in tv-series en videogames, vertolkt door verschillende acteurs.
De minst bekende van het drietal is waarschijnlijk Rudolph Valentino. In de jaren twintig was hij een beroemdheid waar de vrouwen voor in zwijm vielen, ondanks zijn gepoederde gezicht. Dat leverde hem de bijnaam pink powder puff‘ op, die kwade tongen in het leven hadden geroepen. Wellicht was de White Anglo-Saxon Protestant jaloers op het succes van de Italiaanse latin lover in djellaba en werd hij daarom voor mietje uitgescholden. In de stomme film was het overigens de normaalste zaak van de wereld dat de heren zich schminkten. Toen Al Jonson een jaar na de dood van Valentino zichzelf in The Jazz Singer met schoensmeer zwart maakte, was de pers niet zo scherp. Terwijl Johnson (zijn werkelijke naam was Asa Yoelson) de zoon was van een Russische en joodse immigrant. Men had het duidelijk op Italianen zitten in de jaren dat Al Capone half Chicago onveilig maakte.
Mooi aan deze documentaire vond ik de archiefbeelden, o.a. van de oprichting van United Artists in 1919 door D. W. Griffith, Charlie Chaplin, Mary Pickford and Douglas Fairbanks. Deze laatste twee waren de Brad Pitt en Angelina Jolie van hun tijd, al kwam Mary Pickford heel wat onschuldiger over dan Angelina Jolie. Maar de vamp moest eerst nog door Marlene Dietrich worden uitgevonden en Pickford zat niet alleen gevangen in de stomme film maar ook in haar schattige-meisjes-imago van the world’s sweetheart. Rudolph Valentino was in diezelfde stomme film uitgegroeid tot de grote versierder van het witte doek. Zonder stem. Een wit paard en een gepoederd gezicht waren genoeg. Valentino zou als mannelijk sekssymbool opgevolgd worden door o.a. Errol Flynn aan wie Close up ook een documentaire heeft gewijd.
