Kierkegaard treurde erover dat de mens vergeten is hoe hij moet zijn. Hij zei dat we alleen nog maar kunnen denken en praten over zijn. We nemen geen deel meer aan de werkelijkheid, we denken er alleen nog maar over. Dat is introspectie. We vervangen de realiteit door ideeën over de realiteit, we komen gevangen te zitten in abstracties. We kijken bij ons denken naar binnen in plaats van naar buiten. Met een wat grof, maar accuraat beeld zouden we introspectie kunnen definiëren als mentale masturbatie. God gaf de mens de seksualiteit als iets dat samen met een ander mens genoten kan worden. Ze is naar buiten gericht. Als mensen masturberen, zijn ze niet langer verbonden met iemand buiten zichzelf, maar zijn ze naar binnen gericht. Dit is verkeerd omdat Gods bedoeling met de mens is dat hij niet alleen denkt, maar ook is. Het een zou het ander moeten voeden. Als het denken zich naar binnen keert, nemen we geen deel meer aan de werkelijkheid, maar zijn we verloren in gedachten. Dit leidt tot een hyperrationeel denken, een eindeloos verstandelijk beredeneren. Steeds meer denken, steeds minder zijn. Een vicieuze cirkel die nooit stopt als een centrifuge die alsmaar rondjes draait.