( … ) In postmoderne kringen levert dit problemen op. Uit respect voor een gesprekspartner is het niet mogelijk de waarheid te claimen voor een geloofsovertuiging. Het getuigt van meer respect om de zekerheid van het geloof in twijfel te trekken. De Amerikaanse filosoof Alvin Plantinga heeft echter aannemelijk gemaakt dat achter deze twijfel ook een gebrek aan respect schuilgaat. Deze twijfel doet een beroep op een norm van kennis. Deze norm is een bijzonder strenge norm, die verbiedt om veel van onze alledaagse kennis als waar en zeker te achten. Hij stelt daarbij de spannende vraag waarom deze strenge norm beter zou zijn dan andere, mildere normen.

Bijvoorbeeld: in het gewone leven gaan we ervan uit dat een betrouwbaar iemand opnieuw met een betrouwbaar getuigenis kan komen. Waarom zou dit ook niet gelden binnen de religie? De Bijbel of de Traditie van de Kerk is voor vele mensen reeds honderden jaren een betrouwbaar getuigenis. Zij nemen dit getuigenis voor waar aan. Voor postmoderne oren wordt het echter anders wanneer het gaat om religieuze uitspraken. Dan wordt een beroep gedaan op een kennisnorm die zo streng is dat alle twijfel daarmee zou moeten worden uitgesloten. Is het geen arrogantie om deze eis te stellen? vraagt Plantinga. Daarmee zet hij de sceptische postmoderne onderzoeker en de traditionele gelovige op één lijn. Wanneer de postmoderne mens vraagt om de claim van waarheid te laten vallen uit respect voor andersgelovigen, heeft hij evenmin respect voor de traditioneel gelovige die meent voldoende redenen te hebben om het aloude geloof als waarheid te claimen. Daarom is het beter om de beschuldiging van arrogantie te laten vallen en alle waarheidsclaims eerlijk tegenover elkaar te stellen. Mensen van verschillende geloofsovertuiging kunnen elkaar als mens en persoon respecteren, terwijl men het oneens is over de waarheid van elkaars beweringen