Het fameuze duo Boogie-Bacall was in de film noir niet de enige succesvolle combinatie. Vorige week zag ik This gun for hire uit 1941 die de grote doorbraak betekende voor Alan Ladd en Veronica Lake. Daarna speelde het duo Ladd-Lake nog in zes andere film noirs uit de jaren veertig, waaronder The Blue Dahlia uit 1946 naar een scenario van Raymond Chandler. In 1944 had hij samen met Billy Wilder al het scenario voor Double Indemnity geschreven.
In 1946 kreeg The Blue Dahlia veel minder aandacht dan The Big Sleep naar het gelijknamige boek uit 1939, eveneens van Raymond Chandler. Het duo Boogie-Bacall plaatste het duo Ladd-Lake daarmee in zijn schaduw. Tegen het koude vuurwerk van Humphrey Bogart en Lauren Bacall valt natuurlijk weinig in te brengen. Toch spelen Alan Ladd en Veronica Lake samen de beste scenes uit The Blue Dahlia.
Het is eigenlijk vreemd dat Chandler’s scenario voor een oscar werd genomineerd, want The Blue Dahlia is bepaald niet Chandler’s sterkste verhaal. Halverwege het schrijven raakte hij in een kramp. Door zijn alcoholisme was hij geheelonthouder geworden. Maar nu zag hij geen andere mogelijkheid dan zijn writer’s block weer op te heffen met een writer’s bottle. Aan producer John Houseman vroeg hij een krat Scotch als honorarium. De deal werd gesloten en hij leverde het scenario dronken af. Dat is te merken. Naast vlijmscherpe dialogen is Chandler erg goed in complexe verhaallijnen en dubbele bodems. Maar de ongeloofwaardige plot van The Blue Dahlia komt duidelijk uit de fles en niet uit een meesterbrein.
Lionel Lindon deed de cinematografie en pakte het sober aan. De karakteristieke sfeer van de noir die in This gun for hire zo aanwezig was, ontbreekt in The Blue Dahlia. In stylistisch opzicht valt er toch genoeg om te genieten. De glamourjurken van de dames (Dowling en Lake) zijn bijvoorbeeld ontworpen door couturier Edith Head.
The Blue Dahlia [ movie2movie.nl ] | stills uit The Blue Dahlia
