Na de klassieker Murder my sweet (1944) maakte Edward Dmytryk een heel ander soort film noir. John Paxton baseerde zijn filmscript ditmaal op het detectiveverhaal The Brick Foxhole van Richard Brooks uit 1945. De hoofdpersoon is geen hardboiled privédetective die tegenover een femme fatale komt te staan, maar een filosofische politiecommissaris a la Maigret, die een moord moet oplossen waarbij verschillende Amerikaanse militairen betrokken zijn. Geen detectiveverhaal in de stijl van Raymond Chandler dus, en inhoudelijk wijkt het nogal af van een typische film noir.
Crossfire is de eerste B-film die voor (vijf!) oscars genomineerd werd en dat is mede te danken aan het controversiële onderwerp. Vlak na de oorlog toen de verbijstering over de holocaust nog totaal was, stelde deze film het anti-semitisme in de Verenigde Staten aan de kaak. In Crossfire wordt een joodse man vermoord omdat hij jood is. Oorspronkelijk was het slachtoffer in de novelle van Richard Brooks een homoseksuele man, maar de filmmaatschappij zag dat niet zitten. Een ander maatschappelijk thema dat aan bod kwam en in 1947 bijzonder actueel was, is het post traumatische stress syndroom onder Amerikaanse militairen die in Europa en in de Pacific gevochten hadden.
Police Captain Finlay
Crossfire breekt met het strakke Hollywoodschema waarin the good en the bad boys altijd duidelijk van elkaar te onderscheiden zijn. Wanneer een Amerikaanse oorlogsveteraan een joodse zakenman doodt vanuit zijn jodenhaat, wordt het schema doorbroken. Op een gegeven moment wordt de film wat prekerig als commissaris Finlay een monoloog houdt over racisme en haat. Crossfire is geen uitgesproken film noir maar wel blijvend actueel, een tijdloos verhaal dat zich afspeelt onder veteranen vlak na de Tweede Wereldoorlog. Maar het zou evengoed kunnen gaan over de Irak- en Afghanistanveteranen van nu.
Bron: en.wikipedia.org
