Toen ik veertien was, beleefde ik een heftige “terug-naar-de-natuur” periode. Samen met een vriend van school bouwde ik hutten in het bos en bestudeerde ik vogels. Roofvogels trokken mij het meeste aan, waarschijnlijk ook omdat ik op die leeftijd niet soft wilde overkomen. Geen lieve meesjes of sijsjes maar stoere vogels met boze ogen. Tijdens de Nederlandse les ging mijn spreekbeurt over roofvogels. Van de biologieleraar mocht ik een opgezette sperwer meenemen naar de Nederlandse les. Op de lessenaar waarachter ik mijn spreekbeurt hield, had ik deze als trotse mascotte neergezet. Het werd een echte preek. In de jaren zeventig was het met de roofvogelstand in Nederland droevig gesteld. In mijn spreekbeurt kon ik niet genoeg benadrukken hoe schadelijk landbouwgiffen zijn en legde ik uit hoe een voedselpiramide werkt, wat predatoren zijn en waarom roofvogels bij landbouwgiffen uiteindelijk de klos zijn.
Toen ik gisterenmorgen in het programma VPRO Boeken de roofvogelkenner Rob Bijlsma in gesprek zag met Wim Brands, voelde ik weer iets van het vuur dat vroeger in mij brandde. Bijlsma begon ook al vroeg met zijn roofvogelonderzoek. Brands liet een schriftje van hem zien waarin hij als dertienjarige aantekeningen had gemaakt. Maar Bijlsma heeft zijn passie nooit opgegeven. Het boek Mijn roofvogels geeft een dwarsdoorsnee van ruim veertig jaar ervaring van misschien wel de grootste roofvogelspecialist van Nederland.
Bron: boeken.vpro.nl
