Net na de Duitse eenwording en in het jaar van het uiteenvallen van de Sovjet Unie verscheen Rama Dama van Joseph Vilsmaier. De film volgt een tragische liefdesgeschiedenis in het München van 1945. De stad is gebombardeerd en de overlevenden proberen er het beste van te maken. Iedereen blijft het liefst in zijn eigen huis wonen, voor zover dat is toegestaan, soms met een groot gapend gat in een van de buitenmuren. In heel München wordt puin geruimd. Dag en nacht rijden treintjes over geïmproviseerde spoorrails door de straten die wagonladingen puin afvoeren. Overal klinkt het getik van vrouwen die het cement van de bakstenen hakken. De meeste mannen ontbreken omdat ze gesneuveld zijn of dat ze nog terug moeten keren uit krijgsgevangenschap. Joseph Vilsmaier schets een mooi portret van de zogenaamde Trümmerfauen. Geboren in januari 1939 was hij Vilsmaier in 1945 zes jaar oud en als kleine jongen moet ook hij eindeloos gespeeld hebben in de puinhopen van het naoorlogse München. Rama Dama is een ode aan de wederopbouwtijd in Duitsland, uitgebracht op het moment dat het herenigde Duitsland van 1990 gestalte begon te krijgen.