Ik ben alweer over de helft van het vijfde seizoen Mad Men. De Amerikaanse tv-serie over een stel reclamejongens (ad men) aan de Madison Avenue in New York is een van de beste tv-series ooit gemaakt. Vier keer op rij won Mad Men een Emmy Award, de allerhoogste televisieonderscheiding. De vijfde reeks haalde net geen Emmy Award binnen maar blijft op hetzelfde hoge niveau. Meestal raken series na een paar seizoenen sleets, maar Mad Men blijft prikkelen. In de eerste plaats komt dat door de geniale scenarist Matthew Weiner, de geestelijk vader van Mad Men. Daarnaast is er de geweldige cast en last but not least het production design.

Mad Men is een period piece. Dat betekent dat elk detail op de set ondervraagd is: hoor jij wel thuis in deze tijd? De art director en set decorator hebben de jaren zestig weer helemaal tot leven gebracht. Mad Men brengt geen karikatuur van de jaren zestig met de overbekende style icons zoals je ziet in films met Austin Powers of Down with Love. De makers laten vooral de verscheidenheid van de jaren zestig zien. In het eerste seizoen zitten we eigenlijk nog helemaal in de late jaren vijftig. Sommige meubels dateren zelfs nog van vóór de oorlog. De kleuren zijn zacht, de ruimtes met lambriseringen tamelijk donker.

In het vierde seizoen breken de mid sixties door: de ruimtes zijn veel lichter geworden, de kleuren feller en het design strak en minimalistisch. Tussen 1960 en 1970 zien we het tijdsbeeld eerder verglijden dan verschuiven. De jaren zestig blijken niet te bestaan als één iconisch beeld. Zo is het ook met de personages met hun vele kanten. Don Draper is aan de ene kant een overspelige egomaan, aan de andere kant is hij een gewetensvolle binnenvetter. Deze perspectivische blik is een van de grote kwaliteiten van Mad Men. Het speelt zich allemaal een halve eeuw geleden af, maar het gaat helemaal over ons, over onze verlangens, ambities, angsten en mijmeringen.

Door de serie zijn historische gebeurtenissen verweven, meestal incidenteel. De lotgevallen van het personeel van SCDP worden door deze ankerpunten verbonden met het leven van iedereen die er toen bij was. Zoals in episode 8 : Lady Lazarus, waarin een commercial voor Chevalier Blanc gemaakt wordt. De opdrachtgevers willen er graag muziek bij zoals in de Beatlesfilm A Hard Day’s Night. De babyboomers zijn voor fabrikanten een felbegeerde markt en met popmuziek denken ze de jeugd aan hun producten te kunnen binden. De veertiger Don Draper, die is opgegroeid met muziek van Glen Miller, weet niets van de nieuwe Britse muziek en vraagt zijn veel jongere vrouw Megan of ze hem een beetje op de hoogte wil brengen.

Aan het einde van de aflevering komt ze met het nieuwste album van the Beatles binnen. Revolver, het is augustus 1966. Don zet de plaat op met het eerste nummer. We horen Tomorrow never knows. De kenners weten dat dit niet klopt, want het eerste nummer van kant twee is Good day sunshine. Na een poosje geluisterd te hebben, zet Don de plaat weer uit. We zien nog net even hoe de naald boven het laatste nummer van de plaat omhoog beweegt. Dat nummer is wéll Tomorrow never knows. Een geweldige keuze en een typische afsluiter voor een Mad Men episode. Het kostte de producent wéll 250.000 dollar om een fragment van Tomorrow never knows te mogen gebruiken.

Mad Men season 5 episode 8