Twee weken geleden schreef ik al iets over de BBC-serie The Hour. Het tweede seizoen is nu aan de beurt en gisterenavond werd op BBC 2 de vierde episode uitgezonden. Scenarioschrijfster Abi Morgan heeft weer veel uit de kast getrokken voor de nieuwe reeks die zich afspeelt in 1957. Teveel denk ik nu zelf. Net als in het eerste seizoen zit er weer veel snelle dialoog in, vaak scherp en humoristisch. Morgan heeft zich duidelijk laten inspireren door screwball comedies en film noirs uit de jaren veertig. Prachtig allemaal, ook al moet ik regelmatig dialogen terugspoelen. Dat is overigens geen gebrek, want een goed script vraagt om herhaling: er zijn telkens weer nieuwe dingen in te ontdekken.
Maar vorige week begon ik mij te storen aan de verhaallijn tussen Randall en Lix. Voor mij voegt het verleden van die twee personages weinig toe. Ook wordt het verleden van Hector opgerakeld. Door de persoonlijke geschiedenissen worden de karakters uitgediept. Maar subplots worden hinderlijk als ze puzzelstukjes vormen die precies blijken te passen in de grote puzzel van de hoofdplot. Daardoor wordt alles te geconstrueerd. The Hour telt maar zes afleveringen per seizoen en dat is te weinig voor zo’n vol scenario. Het tempo is daardoor erg hoog en er zijn teveel scenewisselingen. Eigenlijk heeft The Hour net als Mad Men dertien afleveringen nodig en een wat rustiger tempo.
