Na een tijdje kwam Diana, omringd door de andere nimfen, opdagen en ze riep Callisto. Die hield zich aanvankelijk schuil in het struikgewas omdat ze vreesde dat het ook deze keer een list was van Jupiter. Toen ze evenwel zag dat Diana omringd was door een schare nimfen, liep ze hen, toch wat onzekerder dan voorheen, tegemoet. Hoe graag wou ze praten over wat haar overkomen was… Maar wie zou haar begrijpen? Diana begreep dat soort dingen niet. Bij haar kon ze haar verdriet, woede, machteloosheid, schaamte en afkeer niet kwijt.

Er waren al vele maanden voorbijgegaan. Op een dag stelde Diana voor om te baden in een meertje, en Callisto probeerde zich blozend op de achtergrond te houden.

Dat lukte haar een beetje tot enkele nimfen speels haar kleed afrukten. Ze bedekte haar onderbuik waar de vorm van het kind van de oppergod (die ze zo haatte) zichtbaar werd, maar Diana had alles gezien. Ze verbood Callisto nog ooit terug te keren en joeg haar weg. Eenzamer dan ooit liep Callisto het bos in. Nu was ze alles kwijt, haar maagdelijkheid, haar waardigheid en haar vrienden.
 
Bron: satura-lanx.telenet.be/Ovidius