De soundtrack van Pink Floyd kende ik al, maar de film More had ik nog nooit gezien. Dus besloot ik gisteren op Arte te kijken met Duitse ondertiteling. Bij de vrijscenes moest ik denken aan La Piscine uit datzelfde jaar en werd de score van Pink Floyd in mijn hoofd overstemd door Je t’aime… moi non plus, ook 1969.
Maar More blijft ver onder het niveau van beide associaties. Ten eerste zijn Mimsy Farmer en Klaus Grunberg geen Romy Schneider en Alain Delon. Ten tweede heeft More de tand des tijds niet doorstaan. Wat in 1969 grensverleggend (heroïnegebruik, naakt, Ibiza) was, is vijf decennia later tot op de draad versleten. Ten derde gebeurt er niets spannends en kabbelt More in de eerst helft van de ene joint naar de andere en in in de tweede helft van de eerste spuit naar de volgende.
More eindigt met de dood van een hippie. Maar die was op 6 oktober 1967 al begraven. Wat More wel goed laat zien is de verschuiving van LSD en marijuana naar heroïne. More geeft dan ook niet het euforische hippiegevoel van de LSD-film The Trip (1967) maar volgt een rauw realisme en bevestigt de Gateway drug theory.
