met een fragment uit de musicalfilm Bye Bye Birdie (1963)
Afgelopen weekend ben ik begonnen aan de derde reeks van Mad Men. De setting decorator en art director staan weer garant voor een perfecte reconstructie van het tijdsbeeld van de vroege jaren zestig. Zaterdagavond was dat overigens goed te checken want op televisie was The Birds van Hitchcock weer eens te zien, een film die zich net als Mad Men in 1963 afspeelt. Maar dan wéll in het échte 1963. De tweede aflevering van het derde seizoen love among the ruins begint met een fragment uit de musicalfilm Bye Bye Birdie uit 1963 met een even meisjesachtige als onweerstaanbare Ann-Margret dartelend voor het helblauwe chroma key scherm. De reclamejongens op Madison Avenue zouden het zo kunnen gebruiken voor een commerical.
Ann-Margret in Bye Bye Birdie (1963)
Waarom nog illusies projecteren op het chroma key blue als je ins blaue hinein kunt verdwijnen met jouw object van verlangen? Met zo’n eenvoudig en krachtig beeld kun je bijna elk product verkopen. Yves Klein (1928 – 1962) kreeg het zelfs voor elkaar om van het blauw zélf het object van verlangen te maken en dát te verkopen. Hij noemde dit product het International Klein Blue (IKB).
