en De eed van de vijf lords (2012) van Blake en Mortimer
De kerstdagen bracht ik gedeeltelijk door met een stripboek op de bank, heerlijk nostalgisch, alsof ik weer elf jaar was. De avonturen van Blake en Mortimer zijn daarvoor ideaal. Het leuke is dat ze nog altijd getekend worden. Nadat Edgar P. Jacobs, de geestelijk vader van deze legendarisch strip, in 1986 was gestorven (hij liet maar acht verhalen na, verdeeld over twaalf albums), werd de serie door anderen voortgezet. Met verhalen van Blake en Mortimer is het als met verhalen van James Bond: de vaste ingrediënten ontbreken nooit.
Zoals er in iedere James Bond een Bond-girl, een schurk en een geheime basis zit, zo treffen we in bijna in elk verhaal van Blake en Mortimer de volgende clichés aan: archeologie, veel historische feiten, anglofilie, een geheim genootschap, een schurk die de wereld wil veroveren, aartsvijand Olrik, Mortimer die gevangen wordt genomen, een achtervolgingsscène ( bijvoorbeeld met zwarte Lincoln), overvolle tekstballoons en veel uitroepen: old chap!, by Jove!, wat?!?, verduiveld!, indrukwekkend nietwaar?, ongelukkige!, my goodness!, heel eigenaardig…, m’n waarde professor…
Is dat vervelend? Niet als je je verplaatst in de elfjarige. En bij Blake en Mortimer gaat het ook om de nostalgische sfeer en de gedetailleerde tekeningen. De plot is meestal gesponnen rondom een archeologisch of “kostbaar” voorwerp, de zogenaamde MacGuffin waar jacht op wordt gemaakt. We kennen dat ook uit Kuifje en het Gebroken Oor of The Maltese Falcon. Het scenario van de vloek van de dertig zilverlingen door Jean van Hamme is een soort kruising tussen Raiders of the lost arc en The Da Vinci Code. Het nieuwste album, De eed van de vijf lords dat onlangs verscheen, speelt zich af in en rond Oxford en blijft in de buurt van de ultieme Blake en Mortimer: Het gele teken.
