Categorie archief: muziek

Parla più piano

het liefdeslied uit The Godfather

Het gewelddadige karakter van The Godfather-trilogie staat in schril contrast met het lieflijke (maar ook droevige) thema. Het werd geschreven door Nino Rota en in The Godfather III wordt het ten gehore gebracht: “spreek zachter en niemand zal onze liefde voelen die wij nu beleven. niemand kent de waarheid, zelfs niet de lucht die ons gadeslaat. Spreek zachter en kom wat dichter naast mij, ik wil jouw ogen binnen mij voelen. niemand kent de waarheid en een grote en steeds grotere liefde zal bestaan.”

The Godfather
In het eerste deel van The Godfather (1972) trouwt Michael Corleone op Sicilië met Apollonia

Dit gevoelige lied waarbij de ziel zich opent en overgeeft aan de liefde is de ene pool. De wraakzucht en het gewelddadige is de andere pool waartussen The Godfather zich beweegt. Bij Michael Corleone komt dat het sterkst naar voren en dat komt natuurlijk ook door de vertolking van Al Pacino. In zijn gezicht combineert hij het gevoelige, bijna weke met een genadeloze hardheid. Het laatste wordt niet verborgen gehouden achter het eerste, maar het bestaat allebei naast elkaar in hem. Daardoor weet The Godfather zo te raken. Het toont ons de ongemakkelijke waarheid dat we zacht en hard, goed en kwaad, liefde en haat naast elkaar in ons dragen.

‘Parla Piu Piano’ uitgevoerd door Patrizio Buanne
Parla più piano e nessuno sentirà
il nostro amore lo viviam io e te
nessuno sa la verità
neppure il cielo che ci guarda da lassù
 
parla più piano e vieni più vicino me
voglio sentire gli occhi miei dentro di te
nessuno sa la verità
e un grande amore mai più grande esisterà
 
insieme a te io resterò
amore mio sempre cosi
 
parla più piano e vieni più vicino me
voglio sentire gli occhi miei dentro di te
nessuno sa la verità
neppure il cielo che ci guarda da lassù
 
nessuno sa la verità
e un grande amore mai più grande esisterà

Speek softly love [ godfather.wikia.com ]

huilende hyena

opnieuw gezien: The good, the bad and the ugly (1966)

The good, the bad and the uglySpaghetti-westerns worden gemaakt door Italianen die Sergio heten. De vader van de Spaghetti-western is natuurlijk Sergio Leone (1929-1989). Minder bekend is Sergio Corbucci (1926-1990). Hij maakte in 1966 Django die bijna net zo legendarisch geworden is als zijn jaargenoot The good, the bad and the ugly. Drie weken geleden overleed Sergio Sollima (1921-2015), de oudste van de drie Sergio‘s. Zijn spaghetti-westerns waren meestal politiek getint. Slechterik Lee van Cleef speelde in 1967 in The Big Gundown, maar deze film van Sollima is in Nederland nauwelijks bekend.

Gisterenavond zag ik voor de zoveelste keer The good, the bad and the ugly. Het is de afsluiting van de zogenaamde dollarstrilogie. Sergio Leone perfectioneert de stijl die twee jaar later in C’era una volta il West (1968) zijn hoogtepunt bereikt. Met name de beginscènes van beide films vatten Leone‘s klassieke stijl samen: het trage tempo, de montage met afwisseling van extreme close ups en totaalshots, de verlatenheid en stilte van het droge landschap, het sombere mensbeeld en de zwarte humor.

The good, the bad and the ugly
Clint Eastwood in Il buono, il brutto, il cattivo

De score van Ennio Morricone is een klassiek voorbeeld van de volmaakte filmmuziek: beeld en muziek versterken elkaar wederzijds.

This movie is the most famous of all of Leone’s work, largely because of the incredible Ennio Morricone score featuring the modulated screaming in the main theme that is the most instantly recognizable western theme of all time. There are only a few pieces of film scores that have risen beyond the films they are associated with to become part of our culture (the stabbing music in Psycho, for example), and this is one of a very select group. Morricone’s theme was the attempt to recreate a hyena’s cry, and while most people don’t recognize a hyena, the pure energy and aggressiveness of the scream is a powerful motif in the film that Leone uses to good advantage, punctuating scenes with them throughout his film.
 
Bron: fistful-of-leone.com

The good, the bad and the ugly [ imdb.com ]

Holland Animation Film Festival

gisterenmiddag werden de winnaars bekend gemaakt van het
Holland Animation Festival 2015 in Utrecht

Gisterenmiddag werden tijdens de finale van het Holland Animation Festival 2015 in Utrecht alle winnaars bekend gemaakt. De korte animatie A Single Life van Job, Joris & Marieke won de HAFF Publieksprijs Nederlandse animatie.

Shaking Godspeed – She’s Young
(Winner web competition HAFFTube) director: Alice Saey. Suburban Records, Bart Wismans, France, Netherlands, 2015/3:23
HAFF Publieksprijs Nederlandse animatie
A Single Life, Job, Joris & Marieke, Job, Joris & Marieke, Netherlands, 2014/2:15
 
Grand Prix Nederlandse animatie
Nobody Beats the Drum: Let it Go, Max Italiaander, Levi Jacobs, Maxmana, Max Italiaander, Netherlands, 2014/3:22
Uit het juryrapport: Een brutale clip waarin het grofkorrelige van het beeld prachtig aansluit bij de muziek. Rauw, geestig en prachtig van kleur. De jury was unaniem over de winnaar.
 
Nominaties voor Grand Prix Nederlandse animatie
Descent, Johan Rijpma, Netherlands, 2014/1:28
Uit het juryrapport: Een gortdroge film waarin een kom in stukken valt. De stukken worden weer tot iets anders opgebouwd om vervolgens weer kapotgemaakt te worden.
 
Ultrakort Leader
Patrick Raats Animation, Netherlands, 2014/0:12
Uit het juryrapport: Informatief en geestig in elf seconden.
 
Vakprijs Nederlandse animatie
The Black Room, Robbie Cornelissen, Kees Went, Robbie Cornelissen, Kees Went, Netherlands, 2015/8:24
Uit het juryrapport: Een drieluik waar een donkere choreografie van lijnen en coulisses de toeschouwer insluit en weer ruimte geeft.

haff.nl