Categorie archief: muziek

1975 – disco really made it

veertig jaar geleden brak de disco definitief door

In januari 1975 zat ik in de zesde klas van de basisschool. Ik was nog te jong voor de discotheek en kon noch het gekreun van Donna Summer noch het Frans van Patti Labelle “een plek geven” in mijn elfjarige zieltje. Maar ik begreep toch wel dat het om iets ondeugends ging: halfnaakte dames in badpakken die met de heupen stonden te wiegen en die door Ad Visser of Sjef van Oekel enthousiast werden aangekondigd.

Donna Summer
Donna Summer The Lady of the Night op nummer 3 in de top 40 van 18 januari 1975

Toen ik op de middelbare school kwam, ontwaakte de puber in mij en begon ik het gekreun van Donna “een plek gaan geven”. Haar lady of the night zag ik overigens bij andere artiesten terugkeren. Van Abba leerde ik dat ze “only seventeen” was. De disco dreunde en Donna kreunde vanaf januari 1975 de tweede helft van de jaren zeventig door, ondanks de opkomst van punk, ska, reggae en new wave. “Disco really made it” zong Gruppo Sportivo in 1979. “it’s empty and I hate it” Dat disco leeg is, wisten we al van een andere discohit uit 1975. Fly Robin fly van Silver Convention kende slechts zes woorden: Fly, Robin, Up, To, The en Sky. Maar om teksten gaat het niet bij disco. Yes sir, I can boogie.

Labelle
Labelle Lady Marmalade (Voulez vous coucher avec moi ce soir) op nummer 7 in de top 40 van 18 januari 1975

Het feestje van de disco had een apocalypstisch einde. De losbandigheid waartoe disco en discotheken in de jaren zeventig een voorzet hadden gegeven, leidde in de loop van de jaren tachtig niet alleen in een explosie van allerlei soorten SOA’s, maar tenslotte ook in het gevreesde dodelijke HIV-virus.

Overigens stond Killer Queen, de eerste hitsingle van Queen in ons land, op een derde plaats in de Top 40 van 18 januari 1975. Hoger zou deze plaat niet komen. Twee weken later, op 1 februari 1975, bereikte Voulez vous coucher avec moi ce soir van Labelle de eerste plaats.

droomwereld

vandaag gezien: Spellbound (1945)

Eindelijk zag ik Spellbound, mijn zestiende film van Hitchcock. De film wordt geroemd om de sequence van surrealistische droombeelden geïnspireerd door schilderijen van Salvador Dali. Dertien jaar later zou Hitchcock in Vertigo een soortgelijke psychologische animatie herhalen. Bijna net zo dromerig vond ik de matte painting in de buitenopnamen.

Spellbound
matte uit Spellbound

Eerst zien we Gregory Peck en Ingrid Bergman door een pastorale idylle flaneren en later skiën ze samen door een Alpine sneeuwwereld. Beide landschappen zijn realisme over the top. Nep dus. Onderstaande matte paintings vond ik op nzpetesmatteshot.blogspot.nl.

Spellbound
matte uit Spellbound

Spellbound is ook zeer de moeite waard door de filmmuziek van Miklós Rózsa die er een oscar aan overhield. Hij zette met deze score een standaard neer.

Spellbound [ imdb.com ]

punk goddess

gisteren gezien bij het Uur van de wolf: Blondie’s New York

In het voorjaar van 1978 werd mij de adem benomen door een blonde verschijning. Het eerste optreden van Blondie in Toppop was voor mij en de jongens in mijn klas een verpletterende gebeurtenis. De hormonen bleven die zomer gieren met stormkracht 11. In mijn fantasie ging Whole lotta Rosie van AC/DC over Blondie.

Blondie,
Blondie met Denis in Toppop, maart 1978
… Blondie hield mij als 14-jarige een rode lap voor
Met het album “Parallel Lines” transformeerde Blondie van een New Yorks punkbandje tot een pop-act met wereldwijde sterrenstatus. Met twintig miljoen verkochte exemplaren zijn nummers als “Heart of Glass”, “Hanging on the Telephone” en “One Way or Another” inmiddels klassiekers. Het album belichaamde de sfeer van New York in de jaren zeventig: armoede, criminaliteit en tegelijk een explosie van creativiteit. Deze documentaire is het verhaal van dit album, verteld door de zeven eigenzinnige types die het maakten.
 
Bron: programma.ntr.nl

Hanging on the telephone [ W&V ]