Tegenvallende film over Gustav Klimt van Raoul Ruiz. Over een rommelige verhaallijn die meer lijkt op een delirium van David Lynch zwalkt het script door de herinneringen van Klimt op zijn sterfbed wiens brein langzaam door de syfilis wordt weggevreten. De conclusie die je aan het einde van de film meeneemt, is dat Klimt lekker heeft willen en kunnen leven maar niet lekker is doodgegaan. Historische gebeurtenissen komen wel fraai in beeld, zoals bijvoorbeeld de wereldtentoonstelling in Parijs in 1900 waar Klimt een gouden medaille wint. Hij ontmoet daar de filmpionier Georges Méliès, die een filmpje van hem maakt. Een beter filmpje dan Klimt van Raoul Ruiz, dat wel.