Goyaesque sprookje

maandagavond gezien op Arte: Blancanieves (2012)

BlancanievesAls het publiek het in 1930 al liet afweten, waarom zou je dan in het tijdperk van HD TV, widescreen en CGI nog een zwijgende zwart-wit film schieten op 3:4 formaat? Toch waagt een enkele filmmaker zich nog aan een zwijgende film. De Argentijn Esteban Sapir bijvoorbeeld met La Antena (2007), of de Fransman Michel Hazanavicius met The Artist (2011). De laatste won er zelfs een oscar mee.

In 2012 volgde de Spaanse regisseur Pablo Berger net Blancanieves. Hoewel de naam anders doet vermoeden (Blancanieves = Sneeuwwitje) is de film een zwart sprookje dat in de buurt komt van de pinturas negras van Goya. In geest en muziek is het verhaal door en door Spaans (lees: Sevillaans) en de fraaie zwart-witbeelden roepen de surrealistische sfeer op van Un chien Andalou van Louis Buñuel. Berger heeft net als Sapir in La Antenne filmcitaten door zijn film gehusseld. We zien ook verouderde filmtrucages uit de jaren twintig voorbij komen, die het qua effectiviteit nog altijd prima doen. Ondanks het donkere einde is Blancanieves een bloedmooie film die door de klassieke soundtrack van Alfonso de Villalonga alleen nog maar versterkt wordt.

Blancanieves
de boze stiefmoeder in Blancanieves
In de jaren ’20 groeit Carmen op bij haar boze stiefmoeder Encarna op een landgoed in Andalusië. Haar vader was vroeger een beroemde stierenvechter, maar hij raakte in de arena verlamd aan armen en benen. Na de moord op haar man wil Encarna ook haar stiefdochter uit de weg ruimen. Ze wordt echter gered door zeven rondreizende dwergen.
 
Bron: nl.wikipedia.org

Blancanieves [imdb.com ]