‘het onheilige rusland’

gelezen in Trouw: Geschiedenis zonder herinnering
Dina Chapajeva over de hype van de gothic cult roman in Rusland

In de Orthodoxe Kerk wordt soms gesproken over het heilige Rusland en in zekere zin bestaat dat ook. Kijk maar eens naar het leven van de (laatste) staretsen van Optina, de hl. Serafim van Sarov, de hl. Johannes van Kronstadt, de hl. Silouan de Athoniet of vader Arsenij, om er maar een paar te noemen, en we weten dat het zo is. Tegelijkertijd bestaat er ook zoiets als het onheilige Rusland waar het Russische volk in de duistere eeuw die achter ons ligt, zo onbeschrijfelijk onder geleden heeft. Sinds 1991 neemt de Orthodoxe Kerk in de Russische samenleving weer een rol van betekenis in, heerst er een enorme kerkelijke bouwactiviteit en is de stem van het heilige Rusland sterker gaan klinken en daarmee bedoelen we de stem van talloze martelaren, heiligen en ‘strastoterpetsy’ die Rusland rijk is. Tegelijkertijd klinken ook de stemmen van het onheilige Rusland. In Letter & Geest (Trouw) van dit weekend schrijft Dina Chapajeva een alarmerend artikel over het morele verval in Rusland, met name onder jongeren. Miljoenen jonge Russen zijn in de ban van gothic cult romans waarin moraal wordt afgewezen en geweld wordt verheerlijkt. Dina Chapajeva denkt dat dit komt omdat het huidige Rusland nog niet heeft afgerekend met het eigen sovjetverleden.

Ночной
De cult roman Ночной дозор (Nachtwacht) van Sergei Lukjanenko is in Rusland een hype. Naast de boeken worden er ook veel games, DVD’s en CD;’s verkocht.
Het belangrijkste kenmerk van een gothic moraal is niet het afwijzen van een oud ethisch systeem(bijvoorbeeld de hypocriete sovjetmoraal). En ook niet het omarmen van een nieuwe ethiek (de ’strenge maar rechtvaardige„ regels van de maffia). De gothic moraal is het ontkennen van een abstract waardensysteem dat voor alle leden van een gemeenschap zou moeten gelden. Die totale ontkenning leidt tot een cultus van geweld. De gothic moraal beschouwt moord als een alledaagse routine – wie telt (dode) mensen mee? „Leven tegenover dood, liefde tegenover haat, en geweld tegenover geweld, want geweld staat boven de moraal“, concludeert de held uit „Nachtwacht„.
 
De helden van deze fantasyromans richten zich alleen op hun eigenbelang. Ze zijn de hoogste rechters geworden. Er is geen gezamenlijk begrip van goed of kwaad, zelfs niet tussen leden van dezelfde clan. Abstracte normen en waarden worden maken plaats voor concrete beslissingen die niet gegeneraliseerd kunnen worden. Iedere vorm van altruïsme en elk collectief project zijn in hoge mate bezoedeld. De enige concrete realiteit is de strijd voor het persoonlijk welzijn.
 
Bron: Letter & Geest van 24 januari 2009 [ trouw.nl ]
Koreaanse uitgave van Nachtwacht
Gewelddadige pulp is geen typisch Westers decadent fenomeen zoals wel eens te gemakkelijk verondersteld wordt. Hierboven een Koreaanse uitgave van Ночной дозор

Ночной дозор
Der erste Band der Reihe, Wächter der Nacht (russ. Originaltitel: Notschnoj dosor), erschien erstmals 1998 und wurde in Russland schnell zu einem Bestseller, vor allem im Zuge der erfolgreichen Verfilmung. Sergei Lukjanenko ließ dem Roman daraufhin zwei Fortsetzungen folgen: Wächter des Tages (russ. Originaltitel: Дневной дозор; Transkription: Dnewnoi dosor oder Dnewnoj dosor) im Jahr 2000 sowie Wächter des Zwielichts (russ. Originaltitel: Sumeretschny dosor) im Jahr 2005. Im April 2007 erschien der vierte Band unter dem Titel Wächter der Ewigkeit (russ. Originaltitel: Последний дозор Transkription: Poslednij dosor, wörtlich “Die Letzte Wache“). Eine Fortsetzung, die Kurzgeschichte Die kurzen Wächter (Transkription: Melkij Dosor), wurde von Sergej Lukianenko im Sommer 2007 in einem russischen Sammelband mit Namen Mify megapolisa (Мифы Meгaпoлиca) veröffentlicht. Die Romane wurden international vermarktet und in viele Sprachen übersetzt. In Deutschland wurden sie ab dem Jahr 2005 vom Heyne-Verlag in einer Übersetzung von Christiane Pöhlmann veröffentlicht.

Bron: de.wikipedia.org

wie is Sergei Lukjanenko [ en.wikipedia.org ]