Herinneringen

gezien na Zomergasten : Amarcord (1973) van Fellini

AmarcordAls je net zoals ik eerst Cinema Paradiso (1988) of Maléna (2000) van Giuseppe Tornatore hebt gezien en daarna pas Amarcord, dan weet je zeker dat Tornatore deze Fellini gezien moet hebben. En dat hij net als Fellini de verhalen van Pirandello moet hebben gelezen. Deze films zijn typische coming-of-age-tales die zich afspelen tegen het decor van een plaatselijke gemeenschap. In plaats van dat er een lineair verhaal met een plot wordt verteld, is er een aaneenschakeling van herinneringen, dikwijls vermengd met dromen en seksuele fantasieën die in luchtige sketches verpakt zijn. Hoe vulgair deze soms ook mogen zijn, bij Fellini tillen de rare typetjes, het schilderachtige camerawerk en de symbolistische poëzie de sketches moeiteloos boven de Benny Hill Show uit.

Amarcord is gefilmd vanuit het perspectief van Titta Biondi en haalt herinneringen op aan Fellini‘s jeugd in het Rimini van de dertiger jaren. Een jaar lang volgen we het wel en wee van Titta en de plaatselijke gemeenschap. In Amarcord richt een van de figuren zich rechtstreeks tot het bioscooppubliek en wordt zo de verteller van de film. Het zogenaamde ‘doorbreken van de vierde wand’ is een van Fellini’s handelsmerken geworden. Dit principe herhaalt zich in E la Nave va uit 1983. Deze film kondigt zich overigens in Amarcord al aan in de scene met het ocenaanschip. Fellini vond het helemaal niet erg dat zijn films vaak op elkaar leken. “Ik kan mijn films niet van elkaar onderscheiden. Voor mijn gevoel heb ik altijd dezelfde film gedraaid.”

Amarcord
Het grote schip uit Amarcord keerde tien jaar later terug in Fellini’s E la nave va

Amarcord [ moviemeter.nl ]