Vier jaar geleden schreef ik hier al eens iets over de verfilming van de underground comic Ghost World van Daniel Clowes. Ghost World is vol wrange humor waar je van moet houden. Dat geldt in de eerste plaats ook voor de hoofdfiguren, twee nukkige, cynische en onaangepaste meisjes die net hun highschool hebben afgerond en de maatschappij ingegooid worden. Terwijl Rebecca een vakantiebaantje neemt, weet Enid zich met het leven geen raad.
De vlotte jongens van haar leeftijd die van sport en popmuziek houden, vindt ze boring. Maar wanneer ze Seymour ontmoet, een sukkelige eenzame veertiger, is er een schok van herkenning. Tot groot onbegrip van haar vriendin vindt ze deze schlemielerige Einzelgänger juist cool. Seymour leeft op een andere planeet, en leeft zijn melancholie uit in het verzamelen van 78-toeren platen en andere vintage uit vervlogen tijden. Daniel Clowes, de geestelijk vader van Ghost World heeft Seymour geënt op underground icoon Robert Crumb. Het is niet voor niets dan Terry Zwigoff de verfilming van Ghost World op zich nam want hij maakte al eerder de film Robert Crumb. Voor underground artists is Robert Crumb een tragische held, een vreemdeling in deze wereld. Ditmaal moest ik bij het zien van de film denken aan Schopenhauer‘s parabel van de stekelvarkens (zie kader). Ook Rebecca en Enid zijn twee stekelige meisjes die elkaars warmte zoeken, maar elkaar toch ook niet te dicht moeten naderen.
De parabel van de stekelvarkens
Een groep stekelvarkens schurkte op een koude winterdag lekker dicht aaneen om zich door elkaars warmte te beschutten tegen bevriezing. Zij voelden echter snel elkaars stekels, wat hen dan weer van elkaar verwijderde. Wanneer de behoefte aan warmte hen nu wederom samenbracht, herhaalde zich het tweede euvel, met het gevolg dat zij tussen beide aandoeningen heen en weer geslingerd werden, tot zij een optimale afstand van elkaar hadden gevonden, waar zij het ‘t best konden uithouden.
