De plaats van die Rote Armee Fraktion in de geschiedenis van de Bondsrepubliek is duidelijk nog steeds omstreden. Dat bleek uit de verhitte debatten die er al sinds 2003 over de expositie worden gevoerd. Hoe mag, hoe moet de geschiedenis van de RAF worden weergegeven? De actuele discussie over het islamitisch terrorisme maakt het er niet eenvoudiger op, de suggestie van de tenstoonstellingsmakers dat de RAF ook waardevolle idealen heeft nagelaten, doet dat evenmin.
De nabestaanden van de op 19 oktober 1977 omgebrachte voorzitter van de Duitse werkgeversorganisatie, Hans Martin Schleyer, schreven een boze brief aan kanselier Schroeder. De bondsregering en de senaat van Berlijn zetten de verantwoordelijke organisatie Kunst-Werke onder druk. Die zou haar subsidie alleen krijgen, wanneer ze een samenwerking zou accepteren met het wetenschappelijk Institut für Sozialforschung en een overheidsinstelling.
Dat pikten de kunstenaars en de curator van de tentoonstelling Felix Enslin (zoon van RAF-terroriste Gudrun Enslin) niet. Ze schrapten de historische component van hun tentoonstelling, veilden op eBay een aantal kunstobjecten en financieerden de tentoonstelling vervolgens zelf. Overigens leverde de Nederlandse Mondriaan Stichting wel een bijdrage.( Bron: Koketteren met RAF-terreur in Trouw )

Insgesamt sind mehr als 100 Arbeiten von 50 Künstlern zu sehen, die sich seit den 70er Jahren mit der Roten Armee Fraktion auseinander gesetzt haben. Unter den Künstlern sind so prominente wie Gerhard Richter, Joseph Beuys, Martin Kippenberger, Sigmar Polke, Klaus Staeck und Jörg Immendorff – insgesamt drei Künstlergenerationen, die Arbeiten zur RAF gemacht haben. Ihnen gegenüber gestellt ist eine “mediale Zeitleiste”: Sie dokumentiert anhand von Zeitungsausschnitten und Fernsehnachrichten, wie die Medien auf die RAF reagierten, beispielsweise auf den Selbstmord von Ulrike Meinhof oder die Ermordung von Arbeitgeberpräsident Schleyer.
( Bron : zur Vorstellung des Terrors)