De zomer is voorbij en de dagbladen zijn weer begonnen met het werven van nieuwe abonnees. Ook Trouw startte haar wervingscampagne. Ik kocht zaterdag een los nummer en kreeg daarbij een boek over Nietzsche cadeau. Het is het eerste deel van de serie De Grote Filosofen in twaalf delen. Je kunt deze voor € 49,50 bestellen, tenzij je abonnee wordt. Dan krijg je de twaalf delen gratis. In de krant van zaterdag publiceerde Trouw twee brieven van trouwe lezers die hun verontwaardiging over deze actie uitten.
De een vond zoveel “papierverspilling” niet passend bij een krant die duurzaamheid zo hoog in haar vaandel heeft staan. Bovendien was het boek ook nog eens in plastic verpakt! Een andere lezer merkte op dat deze actie in het verleden slecht gevallen zou zijn onder de lezers van Trouw. Een boek over Nietzsche bij een christelijke krant!
Maar het zout van het christelijke geloof heeft in Trouw allang haar smaak verloren. De meeste lezers zijn nu helemaal gewend aan de smaak die Trouw heeft sinds het in de jaren negentig de pagina “kerk” heeft omgedoopt in “religie en filosofie”. Sindsdien proef je eerder het zoet van eigentijdse spiritualiteit of het zuur van Nietzsche . Alleen bij het Reformatorisch Dagblad en het Nederlands Dagblad heeft het zout zijn smaak niet verloren.
Trouw profileert zich al jaren als de krant met verdieping waarin veel aandacht voor religies, filosofie, onderwijs en zorg. En jawel, Trouw heeft zich ook in een groen jasje gestoken. Het boek over Nietzsche past bij Trouw. In het voorwoord van Ger Groot blijft de kerk overigens niet ongenoemd. “Wat zijn de kerken eigenlijk nog”, zo schreef Nietzsche 130 jaar geleden “als ze niet de graven en grafmonumenten van God zijn?” En zo heeft de tijdgeest die Nietzsche voorspelde de krant genoodzaakt haar uitgesproken christelijke identiteit op te geven om op de post-christelijke markt te kunnen overleven. Het uitroepteken is een vraagteken geworden, het zout zoetzuur.
