Gisterenavond viel ik met mijn vader (*1930) pardoes in de film Bleeke Bet uit 1934. Een oubollige Nederlandse film van 78 jaar oud is natuurlijk voor de heel taaie oudjes, type Johan Heesters (1903-2011). Deze speelt uiteraard ook een rol (Ko Monje) in Bleeke Bet en zingt O mooie Westertoren terwijl Jans (Jopie Koopman) nog net niet in zwijm uit het raam valt. Bleeke Bet is in navolging van het succes van De Jantjes (1934) een ode aan de Jordaan.
De cinematografie van Bleeke Bet is bijna tachtig later niet meer om aan te zien. Er werd nog gefilmd met een statische camera in shots van soms langer dan een minuut. De montage hapert hier en daar en is overal traag. Tussen de scenes door zitten “diavoorstellingen” van pittoreske plekjes in de Jordaan of de bloeiende bollenvelden (een zacht briesje is de enige actie) die voor onze groot- en overgrootouders zonder meer spannend geweest moeten zijn, maar die nu bijna schokkend zijn in hun slaapverwekkendheid. Het jengelende geluid van de smartlappen uit 1934 maakt dit Hollandse drama compleet. Bleeke Bet is definitief opgeborgen in het reservaat dat nostalgienet heet.