De Diva van de Italiaanse Film
Na documentaires over de Franse diva’s Brigitte Bardot, Catherine Deneuve en Isabelle Huppert zond Avro’s Close Up een documentaire uit over de Italiaanse filmdiva Claudia Cardinale. CC was eind jaren vijftig het Italiaanse antwoord op BB en samen met Sophia Loren en Gina Lollobrigida en in mindere mate Virna Lisi een van de belangrijkste Italiaanse exportproducten in de jaren zestig. Bij het grote publiek is ze vooral bekend door haar rol in Once Upon a Time in the West. Maar in 1968, toen deze film gedraaid werd, was CC allang een wereldster.
In de documentaire komen behalve Claudia Cardinale zelf een aantal regisseurs die met haar gewerkt hebben aan het woord en een paar filmjournalisten. Twee grote Italiaanse regisseurs ontbreken omdat ze niet meer leven: Federico Fellini (1920–1993) en Luchino Visconti (1906–1976). La Cardinale werkte met beiden en dat was voor haar een wereld van verschil. In Otto e mezzo (1963) van Fellini kon ze gewoon zichzelf zijn.
In Il Gattopardo uit dat zelfde jaar van Visconti was alles juist strak geregisseerd. De rol als Angelica Sedara maakte haar wereldberoemd. De zeventigjarige actrice vertelt in de documentaire dat ze nog steeds overal ter wereld herinnerd wordt als Angelica. De Italiaanse meester die 32 jaar ouder was dan de in 1938 geboren Cardinale is voor haar nog altijd een vaderfiguur. “Er gaat geen film voorbij zonder dat ik aan Luchino denk”, bekent ze.
David Niven in 1965
Helaas heb ik nog niet veel films met Claudia Cardinale gezien. Dit jaar zag ik voor het eerst Il Gattopardo waarin ze samen met Alain Delon en Burt Lancaster speelt. Ik zou graag nog een aantal Italiaanse films uit de eerste helft van de jaren zestig willen zien, maar die worden tegenwoordig zelden uitgezonden. La ragazza con la valigia (1961) van Valerio Zurlini staat op dit moment even op YouTube. In de documentaire waren ook fragmenten te zien uit de La ragazza di Bube (1963) van Luigi Comencini, Gli indifferenti (1964) van Francesco Maselli en Vaghe stelle dell’Orsa (1965) van Luchino Visconti.
Claudia Cardinale werd een ster in een geweldige tijd. De Italiaanse film was in de eerste helft van de jaren zestig een baken in de wereld en ze mocht werken met de grootste regisseurs. Francesco Maselli benaderde haar treffend. Haar kracht is volgens hem een mengeling van diepe pathos en geheim geluk. Aan de ene kant staat ze helemaal open naar het leven en aan de andere kant is ze vol van verdriet. Het is een heel andere omschrijving dan de oneliner van David Niven tijdens haar Amerikaanse debuut met Rock Hudson in Blindfold (1965): „Claudia Cardinale is, after spaghetti, Italy’s happiest invention.„
