en aansluitend een documentaire over Erwin Rommel
Op 14 oktober was het 68 jaar geleden dat veldmaarschalk Erwin Rommel door Hitler tot zelfmoord werd gedwongen. De ARD zond donderdag de televisiefilm Rommel uit en aansluitend een documentaire over hem. Deze documentaire werpt nieuw licht op Rommel en probeert de vraag te beantwoorden of hij tijdens zijn verblijf in Frankrijk in 1944 nu wel of niet betrokken was bij de samenzwering tegen Hitler. Vast staat in ieder geval dat er in 1942 al barstjes in zijn relatie met de Führer waren gekomen.
In 1939 had Rommel in Praag de vesting veroverd en met zijn hybris grote indruk op Hitler gemaakt. Hij bewees zich als een zeer aanvallende generaal, als dé man die Hitler nodig had in zijn Blitzkrieg. Rommel was zelf gefascineerd door de persoonlijkheid van Hitler. In 1934 hadden ze elkaar tijdens een ceremonie in Goslar voor het eerst ontmoet. Beiden hadden in de Eerste Wereldoorlog gevochten en Rommel was zelfs onderscheiden met de Pour le Mérite. Hitler verzamelde veteranen om zich heen die zich in de Eerste Wereldoorlog bijzonder dapper gedragen hadden en maakte hen tot zijn hoge officieren. Ze bereidden zich voor op een revanche, een hervatting van de Eerste Wereldoorlog, ditmaal wéll met de Duitse eindzege.
Nog vóór de inval in Polen werd Rommel op 1 augustus 1939 tot generaal-majoor benoemd. Na de overwinning in Polen werd Rommel bevelhebber van de zevende pantserdivisie en tijdens de inval in Frankrijk bewees hij zich weer als aanvallend generaal. Hitler was zo enthousiast over zijn generaal dat hij hem het opperbevel gaf in Noord-Afrika. Hier vestigde Rommel definitief zijn naam als de woestijnvos. Een mythe was geboren. Propagandaminister Goebbels maakte van hem een volksheld. Net als van filmsterren verschenen er overal plaatjes van Rommel. Hij had er ook de juiste kop voor.
Maar na de verloren Slag bij El Alamein keerde het tij voor Rommel. Hij had aan Hitler om terugtrekking gevraagd zodat hij zijn leger kon hergroeperen, maar Hitler wilde daar niets van weten. Voor hem bestond alleen de aanval en de overwinning. Het werd Rommel duidelijk dat hij het Duitse volk geen overwinning maar een nederlaag had gegeven. Hij werd depressief. Bovendien kreeg hij kritiek van de Führer. Hij had in El Alamein zijn zenuwen getoond en dat vond Hitler onwaardig voor een generaal. Rommel trok zich de kritiek enorm aan want hij had veel bewondering voor Hitler.
Begin 1943 verbleef hij met zijn gezin in een kuuroord in Oostenrijk om te herstellen van zijn Afrikaanse avontuur. Maar in mei kreeg hij van Hitler een nieuwe opdracht. Hij werd naar Frankrijk gestuurd om daar aan een ophanden zijnde invasie het hoofd te bieden. Rommel liet de Atlantikwall inspecteren. In 1944 zag hij dat een invasie van de geallieerden te sterk zou zijn voor de Duitse verdediging en hij reisde naar de Berghof om er met Hitler over te spreken. Hij had de moed om zijn strategie tegenover de strategie van de Führer in het spel te brengen. Vanaf dat moment ging Hitler aan hem twijfelen.
Na de aanslag op Hitler op 20 juli 1944 kwam ook Rommel was Hitler ervan overtuigd dat Rommel ook in het complot had gezeten. In november 1944 stelde hij hem voor de keus: een veroordeling en terechtstelling net zoals de anderen óf zelfmoord. In dat laatste geval zou er voor de familie gezorgd worden en kreeg Rommel zelf een indrukwekkende staatsbegrafenis. Rommel koos voor het laatste.
Bron: daserste.de
