„Wanneer een butler in de kamer is, moet je de indruk krijgen dat die kamer nu nog leger is dan daarvoor,„ zei hij zelf over zijn rol, en dat gevoel weet hij ook over te brengen – in feite doet Hopkins hier een hele film lang geen klap, hij beweegt nauwelijks, zijn dialogen worden zachtjes uitgesproken en zijn gezicht verraadt nauwelijks emotie. Maar dan, in een paar sleutelscènes, legt hij z„n defensies naast zich neer, zijn gezichtsuitdrukking ontdooit en hij wordt een mens – de scène met het boek, natuurlijk, maar ook één waarin hij een fles wijn laat vallen, kort nadat Miss Kenton hem van haar huwelijksplannen heeft verteld. Heel even valt hij uit z„n rol, en omdat we dat niet gewend zijn van „m, werpt dat heel zijn personage in een ander licht. Hopkins„ prestatie hier is zowat het summum van subtiel acteerwerk.

Later in de film zien we Miss Kenton Stevens rechtstreeks confronteren met de mededeling dat ze van plan is te gaan trouwen. Ze zegt hem dat enkel omdat ze verdomd goed weet wat Stevens voor haar voelt, en ze wilt hem ertoe dwingen om het toe te geven, om z„n gevoelens te laten merken. Maar Stevens reageert niet – terwijl z„n hart breekt, wenst hij haar het allerbeste met haar toekomstige. Hij heeft zich zodanig weggecijferd ten dienste van anderen dat hij nauwelijks nog bestaat, dat hij nauwelijks nog een individu op zichzelf is. Kun je nagaan hoe hard het dan achteraf aankomt wanneer blijkt dat de lord waarvoor je dat alles hebt gedaan, faliekant fout zat in z„n pogingen om deals te sluiten met nazi-Duitsland. Niet alleen heeft hij z„n hele leven opgegeven om een ander te dienen, maar die ander was, in de ogen van maar al te veel mensen, een collaborateur. Zo wordt „The Remains of the Day„ inderdaad, zoals Ishiguro zegt, de kroniek van een vergooid leven.
 
Bron: digg.be