Ik heb al eerder geschreven over mijn moeite met films waarin geweld ter discussie zou worden gesteld. Naar films als Taxi Driver, Fight Club, Natural Born Killers en Pulp Fiction kan ik alleen maar met gemengde gevoelens kijken en steeds vaker wint toch de afkeer het van mijn voornemen om deze films net als de gangbare opinie meesterwerken te vinden. Gisterenavond was Straw Dogs te zien, een van de eerste films in een filmtraditie waarin zoveel excessief geweld wordt getoond dat je eigenlijk maar één conclusie zou moeten trekken: “dit kun je toch niet serieus nemen!” Het geweld in dit type films wordt zo over the top getild, dat het juist het gangbare geweld in films ter discussie zou stellen.

Daar is natuurlijk wat voor te zeggen. Door ergens een karikatuur van te maken, valt je onmiddellijk op waar het om gaat. Toch merk ik dat ik dergelijke karikaturen helemaal niet nodig heb. Ik heb geen moordende maniak nodig die een spoor van dood en verderf achter zich nalaat, om over geweld te kunnen reflecteren. Ik vind het op zijn minst dubbel dat een argument als ‘het geweld ter discussie stellen’ als alibi gebruikt wordt om alle registers open te trekken en een orgie van geweld in beeld te kunnen brengen. Want ondertussen worden wéll andere mechanismes in werking gesteld en bediend: onze behoefte om te zien hoe anderen geweld wordt aangedaan en ook onze lichtzinnigheid. Die kan verschillende gezichten hebben: grinniken over de ‘humoristische’ relativering van het geweld of juist serieus vaststellen dat we niet moralistisch moeten zijn en het geweld gewoon moeten accepteren, ook als vorm van vermaak.

Tijdens de gewelddadige climax moest ik denken aan een citaat van een Engelse soldaat uit de loopgravenoorlog: “Het walgelijke van oorlog is de lichtzinnigheid. We lijken op apen die God’s evenbeeld aan flarden scheuren.” Dit geldt eigenlijk ook voor dergelijke films waarin van je verwacht wordt dat je het geweld weglacht en je twee uurtjes prima vermaakt.

Sam Peckinpah
Wie de verhalen rond de regisseur zo„n beetje kent, weet dat hij niet bepaald een gemakkelijk mens was. Hij zoop als een vis, probeerde elke vrouw die hij zag in z„n bed te krijgen, vernederde z„n medewerkers en had een fetisj voor wapens. Enfin, hij was een macho-man in de zuiverste zin van het woord, die zich van niemand anders iets aantrok, en door die houding na een tijdje persona non grata werd in de filmbusiness. Niemand wilde op den duur nog met hem werken, omdat hij zo onberekenbaar was. Straw Dogsdrukt Peckinpah’s wereldvisie wel zo ongeveer uit, en dat is er niet echt een vrolijke of gelibereerde.

Bron: digg.be