met o.a. het project Wonen in Veenendaal
Ja, ik kom er ook vandaan. Geboren en getogen zoals dat heet. Tot mijn eenentwintigste, want toen verhuisde ik als student naar de Gelderse hoofdstad waar ik inmiddels al de grootste helft van mijn leven woon. Maar ik bleef Veenendaal trouw, in ieder geval nog tot 1988. Want aan het Verlaat waar ooit de ‘Mussenfabriek’ stond had ik toen met een groep studenten en kunstenaars van 1985 tot 1988 een atelier. Afgelopen donderdag liep ik er nog eens langs. Alleen de gevel staat nog overeind en daarachter wordt nu een cultureel centrum opgetrokken. Typisch Veenendaal, zo arm aan zichtbare cultuur en verleden dat een fabrieksgevel uit 1920 gekoesterd wordt als cultureel erfgoed. Sommige échte Veenendalers zagen ons als kunstenmakers (Veens voor subversievelingen) maar we kregen van de Gemeente Veenendaal toch wéll een subsidie om onze atelierruimte te optimaliseren. Dat is ook Veenendaal: zuinig met maar ook zuinig op cultuur.
In het kader van de Week van de Geschiedenis is er nu in het Museum Het Kleine Veenloo een expositie Wonen in Veenendaal. Ik moet deze nog gaan zien, liefst met mijn vader die in 1930 aan de Parallelweg geboren werd uit een echte Veenendaalse familie. Toch ben ik nooit een echte Veenendaler geworden, want mijn vader heeft tegenover ons nooit Veens gesproken. Alleen de ‘ui’ van duizend spreekt hij altijd als “uu” uit, dat is alles wat er aan Veens door hem is overgeleverd. Een vriend van mij uit Spanje die al veertig jaar in Nederland woont heeft het bevestigd: We blijven altijd in de vertrouwde moedertaal tellen, zeker wanneer het om (duuzend = veel) centen gaat…
Zo zien de straten van mijn jeugd eruit:
zo onbedoeld expressionistisch in hun burgerlijke stijfheid dat ze in mijn dromen een archetype van beklemming zijn geworden.
Toen ik in 1984 in Arnhem kwam te wonen, voelde ik me als de adelaar die meewarig de haan op het erf in Veenendaal bezag. Inmiddels heb ik ook hier mijn erf weer gevonden, zweef af en toe hoog boven alles, maar hou van de plek waar ik geboren ben: een ondernemend boerendorp ergens in een klein landje.
Van 12 oktober tot en met 8 december een tentoonstelling in Het Kleine Veenloo over de verschillende manieren van wonen in het begin van de twintigste eeuw. Een directeur woonde anders dan een middenstander en die was op zijn beurt weer anders behuisd dan een arbeider.
Een beeldpresentatie, verzorgd door het Gemeentearchief en de Historische Vereniging Oud Veenendaal, in het gemeentehuis, het museum en de bibliotheek over de vele veranderingen in bebouwing en wonen.
De Openbare Bibliotheek richt in oktober twee kleine kamertjes in; één met een oud en één met een nieuw interieur, gevuld met boeken en muziek uit de desbetreffende tijd. Beeldend kunstenaar Henk van de Vis toont in de vitrine zijn ‘huisjes’.
Twee artikelen in het verenigingstijdschrift van de Historische Vereniging Oud Veenendaal: Henk van ‘t Veld over namen van het interieur in het Veense dialect; André van Dijk, bewerkt door Henk van ‘t Veld, over de namen van huizen aan de Kerkewijk.
Leerlingen uit 4 HAVO/VWO van het Rembrandt College gaan de wijken in en fotograferen markante punten, waar de geschiedenis zichtbaar is. Deze foto’s worden als uitgangspunt gebruikt om tot beeldend werk te komen. Dit eindproduct en de foto’s worden tentoongesteld in de Kunstuitleen Veenendaal.
Bron: Wonen in Veenendaal [ PDF ]
Week van de Geschiedenis | Museum Het Kleine Veenloo | Gemeentearchief Veenendaal
