De schilder Cornelis Kruseman (1797-1854) wordt wel eens “de Rafaël van het Noorden” genoemd. Deze moeten we echter niet verwarren met “de Vlaamse Rafaël” Michiel Coxcie (1499-1592). Ik verbaas mij erover dat ik nog nooit van Coxcie gehoord had. Volgens de conservator van de tentoonstelling is hij onder het stof van de geschiedenis terecht gekomen. In Leuven probeert men hem deze winter weer onder dat stof vandaan te halen. Ik vind dat prima. Het hoort bij de geschiedenis dat schilders die eens gevierd waren in de vergetelheid raken. Dat sommigen na lange tijd weer boven water komen drijven, hoort er evengoed bij.

Dat realiseerde ik me ook bij de tentoonstelling Portretfabriek Van Mierevelt, twee jaar geleden in de Prinsenhof in Delft. Net als Van Mierevelt was Coxcie ook zeer succesvol in de allerhoogste kringen en een van de beste betaalde schilders van de Lage Landen, al was hij veelzijdiger dan de portretschilder uit Delft. Hofschilders zijn door hun technische perfectie en conformisme vaak een beetje zielloos. De stofuitdrukking van de kostuums, de verfbehandeling, en de modellering van het gelaat mogen allemaal voortreffelijk zijn, het blijft ook een beetje saai op het eerste gezicht. Waarschijnlijk is dat ook een van de redenen waarom we Coxcie vergeten zijn. Een geweldige ambachtsman, maar wat schilderkunstige ideeën betreft niet origineel.

mleuven.be